Capitulo 8

     Minęło kilka dni od tamtej niedzieli. Dokładnie cztery. Dzisiaj jest czwartek. Ostatnie dni wyglądały zupełnie tak samo. Wstałam, poszłam do pracy, później na przekór Jorge'owi spotykałam się z Diego. Myślę, że się z nim zaprzyjaźniłam. Mówią, że taka przyjaźń jak nasza, damsko-męska, nie istnieje. Ja nie wiem, co o tym myśleć. Czy to możliwe, bym mogła się w nim zakochać? Czuję się przy nim swobodnie, lubię jego towarzystwo, nie wiem czy bym w tej pracy wytrzymała gdyby nie on. Jorge jest taki władczy, arogancki, ostatnio nie zwraca na mnie uwagi, nie przywita się, daje mi tylko pełno papierkowej roboty, codziennie coś dokłada. Podejrzewam, że to dlatego, bym nie mogła wyjść nigdzie z Diego. Dzisiaj mu się udało. Muszę zostać dłużej, bo inaczej nigdy nie skończę tego na czas.

     Słyszałam też, że przyjaźń pomiędzy kobietą, a mężczyzną istnieje, dopóki jedna osoba nie przyzna się, że darzy głębszym uczuciem drugą. Skoro ja nic takiego nie czuję, to pewnie Diego... Nie chcę tak. Dlaczego to wszystko musi być takie skomplikowane. Zakochał się we mnie, a ja... Jestem zauroczona w Jorgu.

      Właśnie, mój "boski" szef. Po co on do mnie wtedy przyszedł? I skąd wiedział, że tamten wieczór spędziłam z Diego? Śledzi mnie? Jest zazdrosny? A może próbuje mnie chronić? Przed kim? Diego, przecież jest nieszkodliwy. Pełno pytań, zero odpowiedzi.

    Odpowiedź... To jest to czego najbardziej teraz potrzebuję. Chciałabym poznać choć jedną. Czy to tak wiele? Nie daje mi to spokoju. Przez cały czas myślę tylko o tym. To staje się nie do wytrzymania. Nie lubię tego. Jedna myśl prowadzi do kolejnej. I tak w kółko.

     Miałam już wychodzić. Jest dziewiętnasta. Dawno powinnam być w domu. Wzięłam moją torebkę, po czym skierowałam się do windy. Gdy miałam nacisnąć guzik przywołujący, usłyszałam jak Jorge mnie woła.

     - Martina...

     - Tak? - odwróciłam się.

     - Przed nami kilka wyjazdów służbowych. Pierwszy z nich jest do La Platy. To niedaleko, więc pojedziemy moim samochodem. Spakuj się, wyjeżdżamy już jutro o ósmej.

     - Co? Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej? - zapytałam wściekła.

     - Bo też dopiero dzisiaj się dowiedziałem.

     - Na jak długo?

     - Trzy dni. Nie martw się będziemy mieć osobne pokoje - rzucił, po czym wrócił do swojego biura.

     Stałam tam nie mogąc się ruszyć. O co znowu mu chodzi? Jak zwykle nic z tego nie rozumiałam. Ten człowiek doprowadza mnie do białej gorączki. W końcu z ociąganiem, wróciłam do domu.

     Spakowałam wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy. Miałam tylko jedną torbę. Dość dużą. Nigdy nie wyjeżdżałam w taką podróż, więc nie wiedziałam co mogłoby mi być potrzebne. Mam kilka spódniczek, spodnie, bluzki, szpilki, trampki oraz bardzo skąpą koszulę nocną. Jorge'u Blanco w końcu nie będziemy dzielić jednego pokoju. Uśmiechnęłam się do siebie zadziornie. Będzie miał za tę swoją bezsensowną uwagę. Wiem, przecież on może mnie w niej nie zobaczyć, ale ja już się o to postaram. Będzie starał się zebrać swoją szczękę z podłogi przez co najmniej miesiąc.

    Zmęczona dzisiejszym dniem położyłam się do łóżka. Długo nie mogłam zasnąć. A gdy już to zrobiłam powróciły do mnie koszmary o wypadku rodziców. Nie spałam długo. Może z cztery godziny. Gdy w końcu się przebudziłam była szósta. Na pewno już nie zasnę. Wyszłam z łóżka, po czym udałam się do łazienki. Mam jeszcze dwie godziny. Postanowiłam umyć włosy.

    Weszłam pod prysznic, wzięłam do ręki mój ulubiony truskawkowy szampon i zaczęłam wmasowywać go we włosy. Odchyliłam głowę delikatnie w tył. Gdy były już całe z piany, spłukałam je. Umyłam całe ciało. Gdy wyszłam sięgnęłam po ręcznik. Wytarłam się nim. Sięgnęłam po bieliznę. Ubrałam się. Założyłam również długie, czarne spodnie oraz zwykłą beżową bluzkę. Wróciłam do pokoju, po to aby zabrać torbę oraz małą torebkę, przewieszaną przez ramię. Śniadania niestety zjeść nie mogłam. Za bardzo byłam zdenerwowana. W windzie atmosfera była nie do wytrzymania. A byliśmy w niej zaledwie kilka minut. To już się boję jak będę się czuć w jego samochodzie. Kilka godzin. Sam na sam. Ja kontra Jorge. To będzie długa podróż...

      Spojrzałam na zegarek. Piętnaście po siódmej. Musiałam brać długi prysznic. Mimo, iż miałam jeszcze trzy kwadranse do wyjazdu, postanowiłam, że już wyjdę. Szłam wolno, w stronę biura, ciągnąc za sobą mój bagaż. Gdy już znalazłam się pod wieżowcem, ujrzałam mojego szefa wychodzącego z czarnego auta. Nie znam się na samochodach, więc nie mogę nic więcej o nim powiedzieć, ale na widok Jorge'a moje serce na chwilę przestało bić. Wyglądał wspaniale w dżinsach i zwykłej, bordowej bluzce z krótkim rękawkiem. Na nogach miał szare conversy, a na głowie miał artystyczny nieład. Wyglądał nieziemsko. Nie sądziłam, że ktoś może być tak przystojny. Podeszłam do niego na chwiejnych nogach.

      - Dzień dobry - przywitałam się.

      On natomiast rzucił tylko na mnie okiem, wziął moją walizkę, wrzucił ją do samochodu, po czym usiadł za kierownicą. Nie spuszczałam z jego wzroku. Poruszał się tak zmysłowo.

      - Będziesz tak stać czy wsiadasz? - zapytał z szerokim uśmiechem.

      Szybkim krokiem obeszłam auto. Usiadłam na miejscu pasażera. Moją torebkę położyłam pod siedzeniem. Ruszyliśmy. Przypatrywałam się mijanym budynkom. Każdy wyglądał podobnie. Nie było to nic ciekawego, ale wolałam patrzeć w tą stronę niż oglądać maślanym wzrokiem mojego boskiego szefa. Już się przyzwyczaiłam do tego, że nie jest mi obojętny. Podoba mi się. Tak bardzo bym chciała by jego usta znalazły się na moich. To jednak niemożliwe. Pora skończyć z nierealnymi marzeniami i powrócić do rzeczywistości.

***

     Podróż minęła szybciej niż się tego spodziewałam. Poza tym, że złapaliśmy gumę, nie było żadnych problemów z dojazdem do hotelu. Oczywiście nie odzywałam się przez całą drogę. Jorge był wystarczająco zdenerwowany. Nie chciałam by na mnie rozładowywał swoją złość. 

     Zostawiliśmy nasze bagaże w jego samochodzie. Weszliśmy do budynku. Był ogromny. Oczywiście pięciogwiazdkowy. Przecież to Jorge Blanco. On nie śpi byle gdzie. 

     Poszliśmy w stronę recepcji. Stała tam ładna brunetka. Wyglądała na o dwa lata starszą ode mnie. 

     - Dwa pokoje zarezerwowane na nazwisko Blanco. 

     Dziewczyna podniosła wzrok znad komputera. Posłała mu kokieteryjne spojrzenie, po czym sprawdziła coś w komputerze. 

     - Bardzo mi przykro, ale w naszym systemie nic nie ma na temat tej rezerwacji.

     - Jak to? - zapytał zaskoczony.

     - Nic takiego nie ma. Zaproponowałabym nocleg, ale nie mamy wolnych miejsc.

     Zdenerwowany Jorge wyszedł z hotelu. Podążyłam za nim. Oparł się o samochód.

     - Jak to możliwe. Miało być wszystko gotowe. Rezerwacji miał dokonać zastępca mojego ojca. Już ja mu pokażę! - wykrzyknął.

     - Jorge? - powiedziałam cicho.

     - Co?! - warknął, na co się wzdrygnęłam.

     - Ty jesteś zastępcą swojego ojca.

___________

I mamy 8 ^^
Widać spodobał wam się OS :D
Dziękuję wam za te wszystkie komentarze :**
Niektórzy chcieli jeszcze 4 część.
Pomyślę nad tym i może ją napiszę, ale nic nie obiecuję.
Kocham was ♥

                                                               10 komentarzy = rozdział 9