Rozdział I

    

     Cześć. Nazywam się Violetta Castillo i mam 17 lat. Mam tylko tatę, moja mama niestety nie żyje. Umarła kiedy skończyłam 4 lata. Za bardzo jej nie pamiętam ale bardzo ją kocham, tak jak kocham podróże. Teraz lecę samolotem do Madrytu. Wracam z Paryża. Cudowne miasto, pełne zakochanych par. Trochę to dołujące, kiedy nie ma się swojej własnej miłości...

    - Violu, wstawaj - otworzyłam oczy na komendę i rozejrzałam się po otoczeniu, nie rozpoznając go. Zmarszczyłam brwi. Gdzie ja jestem? - Violu, obudź się śpiochu, za chwilę lądujemy - a tak jestem w samolocie.

    - No już nie śpię tato - uśmiechnęłam się do mojego ojca Germana, przez którego ciągle się przeprowadzamy. Nie wiem dlaczego, ale chyba nie lubi zostawać dłużej w jakimś mieście niż góra trzy miesiące.

    - Ale jestem zmęczona - powiedziałam.

    - Nie martw się córeczko, za chwilę pojedziemy do naszego wynajętego domu.

    - Dobrze, a teraz przepraszam cię, ale muszę iść do toalety - powiedziałam wstając.

    - Mhm, ja będę tutaj na ciebie czekał.

    Kiedy szłam tak sobie w stronę toalet zauważyłam, że rozwiązała mi się sznurówka. Schyliłam się żeby ją zawiązać i nagle BUM. Ktoś uderzył mnie w plecy.

    - Oj przepraszam, ja na prawdę nie chciałem. Niezdara ze mnie - powiedział jakiś głos.

     Kiedy podniosłam głowę ujrzałam przystojnego chłopaka, może w moim wieku o czarnych włosach, znamieniu na czole i pięknych niebieskich oczach, które wpatrywały się we mnie intensywnie.

    - Nic ci się nie stało?-zapytał.

    - Nie, na szczęście mnie nic nie boli.

    - To dobrze - uśmiechnął się niepewnie - mógłbym spytać jak masz na imię?

    - Violetta - wydukałam.

    - A ja Tomas. Gdzie lecisz? 

    - Nigdzie. Dopiero co przyleciałam. A ty lec...? -  nie zdążyłam dokończyć, bo usłyszałam głos mojego taty.

    - Violu, chodź już, Ramallo na nas czeka - Ramallo to nasz kierowca, asystent i przyjaciel taty. Znam go od kiedy byłam małą dziewczynką.

    - Już tato! - krzyknęłam do niego, na co on się uśmiechnął.

    - Wiesz, ja też muszę już iść. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy - powiedział. Zobaczyłam w jego oczach, że nie kłamał. Na prawdę tego chciał. Ucieszyłam się.  

    - Tak ja też - odpowiedziałam z uśmiechem i pobiegłam za tatą machając przy tym Tomasowi na do widzenia.

Oto pierwszy rozdział mojego ff  Violetty. Trochę krótki, no ale niech będzie.

Postaram się dodawać rozdziały regularnie, w sobotę lub niedzielę. 

Kolejny rozdział bd prawdopodobnie za tydzień w sobotę.