Rozdział X - Rozmowa z przyjaciółkami

  

     - Leon?! - wykrzyknęła Francceska.

     - Ciszej - zakryłam jej szybko usta dłonią - bo jeszcze ktoś usłyszy.

     - Nie mogę w to uwierzyć. Jestem ciekawa co powie Ludmiła jak się dowie, że podoba ci się jej chłopak - powiedziała Cami z dziwnym uśmieszkiem.

     - Ale się nie dowie, Leon też nie. A co jeśli ja mu się nie podobam? Nie chce zepsuć naszej przyjaźni.-powiedziałam smutna tym faktem.

     - Przyjaźni? - zdziwiła się Fran. - Jak długo się znacie?

     - Od małego.

     - Oj to takie słodkie - powiedziała Camila.

     - Co w tym słodkiego? - zapytała Fran.

     - No bo to fajnie znać swojego chłopaka przez tak długi czas.

     - Ale to nie mój chłopak - odparłam.

     - Jeszcze nie - Cami była całkowicie tego, że ja z nim będę, lecz ja nie byłam tego taka pewna.

     Nagle poczułam wibracje w kieszeni. Spojrzałam na wyświetlacz.

     - To tata, na pewno się martwi - powiedziałam do moich nowych przyjaciółek.

     - No to odbierz - powiedziały chórkiem.

     - Halo?

     - Violu? Chodź do domu już późno - powiedział mój tata.

     - Tak tato, zaraz będę - rozłączyłam się.

     - Musisz już iść? - zapytała Fran.

     - Tak. Do zobaczenia jutro.

     - Tak pa - przytuliłyśmy się jeszcze na pożegnanie i poszłam do domu.

     Już było chłodno, a nie miałam kurtki. Potarłam moje ramiona. Między drogą, a chodnikiem rosły wielkie drzewa, więc aż tak nie wiało. Nikogo nie było na ulicy, ale w domach paliły się światła. Po paru minutach marszu usłyszałam czyjeś kroki. Kiedy się odwróciłam ujrzałam tęgiego mężczyznę. Nie był on przystojny. Miał krzywy nos, wielki brzuch, łysinę oraz krzywe zęby. No i dziwnie mi się przyglądał. Kiedy chciałam odejść złapał mnie za nadgarstek i krzyknął.

      - Dawaj forsę, wiem, że ją masz. Takie jak ty zawsze ją mają - moje oczy rozszerzyły się ze strachu. O nie, to złodziej.

Tak wiem, krótki. Następny będzie dłuższy ;))