Rozdział XIX

   

     Obudziłam się wcześnie rano słysząc granie na fortepianie. Czyżby to co mi się śniło to był sen? Zeszłam na dół zobaczyć kto mnie obudził. Był to Federico. Jednak to nie był sen. Wiem, że Ludmiła jest dziewczyną Diega, później zobaczyłam Federico, trochę pogadaliśmy i koniec. Nic więcej nie pamiętam. Zastanawia mnie co ja takiego robiłam. Postanowiłam spytać chłopaka o to.

    - Fede?

    - Tak?

    - Co się wczoraj stało, że nie pamiętam co robiłam po rozmowie z tobą?

    - Jak to co? Kiedy wyjawiłaś mi że masz wrogów, ławka się pod tobą zarwała, nie wiem jakim cudem, ale jednak. Przez to straciłaś przytomność, więc zawiozłem cię na pogotowie. 

    - Czym? - przerwałam mu.

    - Samochodem, a czym? - powiedział patrząc na mnie jak na głupią.

    - Nie chcę się zagłębiać w temat kto normalny dał ci prawo jazdy, więc mów dalej.

    - No dobra. Na pogotowiu powiedzieli mi, że to nic poważnego i że mogę cię zabrać spokojnie do domu. Zapytałem ich kiedy się ockniesz, oni na to, że nie prędko. Trochę się uspokoiłem, kiedy wyjaśnili mi, że nie prędko znaczy rano. Miałem szczęście, że nikogo nie było w domu. Nie chciałem aby twój tata się martwił. Szybko położyłem cię do twojego łóżka, a sam udałem się do mojego pokoju i poszedłem spać. Nie umiałem zasnąć, martwiąc się o ciebie. Co chwilę się przebudzałem i jakoś tak przed kilkoma minutami postanowiłem być twórczy i napisać piosenkę.

    - O czwartej nad ranem?! - krzyknęłam na niego. Chyba zwariował. 

    - No przepraszam...

    - Nie szkodzi - uśmiechnęłam się do niego. - I co, napisałeś coś?

    - Tak - wziął odpowiednie nuty i zaczął grać i śpiewać, a ja kiedy złapałam rytm zawtórowałam mu.

      Si sientes perdido en ningun lado

      Viajando tu mundo del pasado

      Si dices mi nombre yo te ire a buscar

      Si crees que todo esta olvidado

      Que tu cielo azul esta nublado

      Si dices mi te ire a encontrar

      Es tan fuerte lo que creo y siento

      Qua ya nada detendra este momento      
      El pasado es un recuerdo                                                                                                                         Y los suenos crecen siempre creceran                                                                                 

                                                                                      

    Przeczytałam, że piosenka nosiła tytuł Algo Se Enciende.

    - Cudowna - oznajmiłam.
     Mój komplement spotkał się z szerokim uśmiechem Federica
    - A teraz chodźmy spać.
     Na szczęście dzisiaj była sobota, więc mogłam leżeć ile chce. To moje leżenie trwało do dziesiątej kiedy to ktoś do mnie zadzwonił.

    - Halo? - powiedziałam zaspanym głosem.

    - Dzień dobry. Tu Antonio. Chciałem cię poinformować, że dzisiaj You mix organizuje imprezę w stylu disco. Miał na niej wystąpić Rafa Palmer, ale niestety okazało się, że nie może i że to wy na niej wystąpicie.

    - Och Antonio! To cudownie - wykrzyknęłam do słuchawki telefonu. - O której ona się zaczyna?

    - Bądźcie tak około piętnastej, ponieważ musimy jeszcze zrobić próbę.

        - Dobrze. Do widzenia - rozłączyłam się. 

       Byłam taka szczęśliwa. Od razu poszłam wybierać jakiś strój. Styl disco? O już mam. Wybrałam kolor różowy. No i trochę niebieskiego. O dwunastej zeszłam na obiad. Opowiedziałam tacie o przyjęciu. Zgodził się, żebym poszła. Kiedy już zjadłam pobiegłam do pokoju na górę się przygotować. Wyglądałam bajecznie. 

      O piętnastej byłam już przed miejscem w którym miała się odbyć impreza. Wszyscy byli już przebrani. Wyglądali bombowo. Najbardziej śmiałam się z Leona, bo ubrał perukę afro.

         - Mam nowy szampon - tłumaczył.

      Próba poszła szybko i sprawnie. Zaśpiewamy piosenki które znamy na początku Ser Mejor.

      Jestem taka podekscytowana. Zaczęło się. Ale jak to zwykle bywa na końcu coś musiało pójść nie tak.