Rozdział XXXIV - Czyżby to był koniec?

      Obudziłam się. Co za dziwny sen. Nie mogę uwierzyć w to co czułam. Gdy Jorge się nade mną pochylał chciałam, żeby mnie pocałował. Czyżbym zaczęła coś do niego czuć? Nie, to niemożliwe. Przecież znam go od zaledwie trzech dni.
      Usłyszałam pukanie do drzwi. Spojrzałam na zegarek. Dziewiąta. Trochę pospałam. Wstałam z łóżka i poszłam otworzyć. W drzwiach stał mój chłopak.
      - Dzień dobry - powiedział uśmiechnięty od ucha do ucha.
      - Cześć - odwzajemniłam uśmiech.
      - Mam tak tu stać? Czy może mnie wpuścisz? - zapytał rozbawiony
      - Wejdź -  Leon szybkim krokiem powędrował w stronę mojego łóżka. Usiadł na nim. Poszłam w jego ślady i już po chwili siedziałam obok niego.
      - Słuchaj... Może tak byśmy się dzisiaj gdzieś wybrali? Sami? - pokiwałam głową - na przykład pojechalibyśmy na Paradise Island - kontynuował ożywiony - moglibyśmy popływać jachtem. I słyszałem, że jest tam oceanarium, w którym można pływać z delfinami.
     - Brzmi ciekawie - naprawdę była tym zainteresowana. Spodobał mi się pomysł pływania z delfinami. Czułam się podekscytowana - Ale mam jeden warunek.
     - Jaki? - zapytał podejrzliwie.
     - Po wycieczce zabierzesz mnie na lody - wybuchnął śmiechem.
     - Ależ oczywiście - Patrzyliśmy na siebie nic nie mówiąc. W pokoju panowała cisza. Jednak nie była to jedna z tych niezręcznych cisz. Po prostu rozumieliśmy się bez słów. Nagle przypomniało mi się co miałam mu wyjawić. Zdecydowałam, że będę szczera.
      - Leon, zanim pójdziemy... ja... ja muszę ci coś powiedzieć - zaczęłam. Byłam lekko podenerwowana. Już miałam wyjawić mu, że spotkałam się z Jorgem, który prawdopodobnie coś do mnie czuję, gdy usłyszeliśmy pukanie do drzwi.
      - Spodziewasz się kogoś?
      - Nie - odparłam z godnie z prawdą - otwarte - zawołałam.
      Drzwi powoli się uchyliły. Ujrzałam Jorge'a. Momentalnie zbladłam.
      - Violetta, kim on jest? - zapytał zdziwiony, a jednocześnie zdenerwowany Leon.
      - Cześć! Jestem Jorge. A ty to...?
      - Leon. Chłopak Violetty - dodał z naciskiem.
      - Widać marny z ciebie chłopak - prychnął - skoro twoja dziewczyna lgnie do innego - powiedział ze złośliwym uśmieszkiem na ustach.
      - Ja wcale do ciebie nie lgnę - rzuciłam oburzona. Dlaczego on tak kłamie? Nie mogę w to uwierzyć. No ładnie, nie ma co.
      - Może przesadziłem. Ale i tak wczorajszy dzień spędziłaś ze mną, a nie z nim - mówiąc to patrzył z pogardą na Leona.
      - Violetta? Co to ma znaczyć? - zapytał mój chłopak już mocno wytrącony z równowagi - albo wiesz co nie chce wiedzieć. A co do mojej propozycji, to już nieaktualne - powiedział i wyszedł trzaskając drzwiami.

      - Zadowolony? - popatrzyłam na Jorge ze łzami w oczach - Wynoś się - krzyknęłam i wyrzuciłam go z pokoju. Zaczął się tłumaczyć lecz ja nie chciałam go słuchać.
      Zalana łzami rzuciłam się na łóżko. Cały dzień w nim przeleżałam. Płacząc. Nie poszłam na kolejne przedstawienie tłumacząc, że jestem chora. Przyjaciele do mnie co chwilę zaglądali. Jednak nie chciałam nikogo widzieć. W tej chwili wolałam zostać sama. Francesca przyniosła mi obiad. Nie tknęłam go. Nie byłam głodna. Chciałam tylko leżeć i płakać. Wszystko się posypało. Nie warto zwalać winy na Jorge. To również moja wina. Mogłam przecież od razu, po tym jak chłopak zaprosił mnie na plażę, powiedzieć Leonowi gdzie i z kim wychodzę. Ale ja musiałam się z tym kryć. Już nigdy go nie odzyskam.
_____________________________
No to macie, kolejny beznadziejny rozdział.
Dziękuję wam za te wszystkie obserwacje i komentarze <ale tylko za te szczere> Kocham was ♥
A dzisiejszy rozdział dedykuję Underworld ;)
Czytając jej komentarze, głupi uśmieszek nie schodzi mi z twarzy :D
Dziękuję ci za to, że dalej chcesz czytać te moje beznadziejne wypociny :P