Capitulo 35

Rozdział dedykuję Martinie Comello ♥

     Gdy winda zatrzymała się w podziemnym garażu, Jorge poprowadził mnie w stronę czarnego samochodu. Sportowy wóz był stylowy i na pewno bardzo drogi. Nigdy wcześniej go nie widziałam.
     Byłam ciekawa ile samochodów jeszcze posiadał. Możliwe, że większość aut, które się tutaj znajdują, należy do niego.
     - Ładny samochód - rzuciłam ze szczerym podziwem.
     Zerknął na mnie i uśmiechnął się szeroko.
     - Wiem.
     Uwielbiam go w takim wydaniu. Słodki i beztroski. Odkąd go poznałam, zdarzyło się to zaledwie kilka razy. Był taki podekscytowany. Chłopcy i te ich zabawki. Przewróciłam oczami, ale nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu.
      Samochód wydał dźwięk i rozbłysnął światłami, gdy Jorge nacisnął jeden z guzików na pilocie. Natychmiast otworzył przede mną drzwi ze strony pasażera. Wsiadłam do środka i zapięłam pas.
      Natomiast mężczyzna obszedł pojazd, po czym ze swobodnym wdziękiem i elegancją usiadł obok mnie.
      - Możemy opuścić dach jeśli chcesz - pokiwałam głową. - W schowku powinny być jakieś bejsbolówki i jedna para okularów przeciwsłonecznych.
      Jorge przekręcił kluczyk i nacisnął przycisk, dzięki któremu dach zaczął się otwierać. Sięgnęłam do schowka i wyjęłam czapki. Podałam mu jedną, a on ją założył. Zrobiłam to samo, po czym założyłam jeszcze ciemne okulary.
      W końcu szatyn wyjechał z miejsca parkingowego, jadąc w górę po krętej rampie, gdzie zatrzymał się przed szlabanem. Chwilę później jechaliśmy po ulicach Buenos Aires.
      Ruch był niewielki jak na tą godzinę. Moje włosy targał wiatr, tworzony przez prędkość samochodu. Ludzie, obok których przejeżdżaliśmy, wpatrywali się w nas.
      Przez chwilę myślałam, że chodzi im o mnie. Zastanawiali się co taka kobieta jak ja, robi z mężczyzną pokroju Jorge. Znali go. W Buenos Aires nie było osoby, która by o nim nie słyszała. Głowili się nad moją tożsamością: Może nowa kochanka? Pewnie leci tylko na jego pieniądze i pozycję.
     Ale w końcu zdałam sobie sprawę, że patrzą tylko na samochód.
     Nareszcie dotarliśmy do restauracji, znajdującej się na obrzeżach miasta. Mój chłopak zostawił swoją zabawkę na parkingu obok.
     Mój chłopak. Te dwa słowa sprawiają mi ogromną radość. Jorge jest mój. Na tę myśl przez moje ciało przebiegł dreszcz. Ten najprzystojniejszy mężczyzna w kraju, a może nawet i na ziemi należy do mnie. Tylko do mnie.
      Weszliśmy do środka. Rozglądnęłam się dookoła. Panował tu niewielki przepych. Jorge powiedział mi, że knajpka została niedawno otwarta, ale jedzenie mają naprawdę niezłe.
      Wnętrze nie było duże, ale posiadało swój niezwykły urok. Słońce wpadało do środka przez wielkie okna sięgając od podłogi, aż po sam sufit. W powietrzy unosił się zapach jedzenia, który był tak niesamowity, że mój apetyt wzrósł jeszcze bardziej.
       Mężczyzna pociągnął mnie w stronę wolnego stolika, który znajdował się w najodleglejszym kącie sali. Gdy tylko usiedliśmy, podszedł do nas kelner, wręczył MENU i od razu przyjął zamówienie na napoje. Jorge wziął dla nas jakieś wino. Mężczyzna w białej koszuli, czarnej kamizelce, spodniach i muszce zapisał coś w notatniku, po czym odszedł w stronę baru.
      Otworzyłam kartę i zaczęłam przeglądać listę potraw.
      - Na co masz ochotę - zapytałam, nie mogąc się na nic zdecydować.
      - Tego na co mam ochotę nie ma niestety w karcie - oznajmił, uśmiechając się filuternie i patrząc prosto w moje oczy.
      Poczułam ciepło napływające do moich policzków. Jego uśmiech robił ze mną szalone rzeczy, a głęboki ton jego głosu jeszcze bardziej potęgował moje odczucia.
      Kelner wrócił z butelką wina i dwoma kieliszkami. Rozlał trunek, a następnie odłożył flaszkę na stół. Od razu upijałam łyk.
      - Są już państwo gotowi?
      - Nie do końca - oznajmia Jorge. - Co by nam pan polecił?
      - Dzisiejszym daniem dnia są ostrygi - odpowiedział grzecznie, kątem oka przyglądając się mojej twarzy.
       - W takim razie poprosimy dwie porcje.
       Ostrygi? Przełknęłam ślinę. Nigdy ich nie jadłam. Szczerze mówiąc, nie byłam fanką tego typu owoców morza. Wszystkie ośmiornice, krewetki i ostrygi napawały mnie obrzydzeniem. Nie wiem jak zdołam coś takiego przełknąć. Upijał kolejny łyk wina.
       Pracownik restauracji odszedł, by po niespełna kilku minutach wrócić ponownie, lecz tym razem z naszymi daniami.
       - Smacznego.
       Spojrzałam niepewnie na swój talerz. Leżało na nim kilka ostryg. Chciałam jednej spróbować, ale nie wiedziałam nawet jak się do tego zabrać.
       - Lubisz ostrygi? - pyta miękko Jorge.
       - Nigdy ich nie jadłam - odpowiedziałam cicho, przygryzając dolną wargę.
       - Naprawdę? - potakuję. - Cóż. Pokażę ci jak się je powinno jeść - sięgnął po jedną i wycisnął na nią nieco cytryny. - Musisz tylko przechylić i połknąć. To nic trudnego - uśmiechnął się szeroko, a potem podniósł ją do ust.
       Zachęcił mnie, abym spróbowała. Wzięłam do ręki jedną z ostryg. Podobnie jak on, wycisnęłam na nią kwaśny owoc, podniosłam do ust i przechyliłam. Ześlizgnęła mi się do gardła, pozostawiając po sobie słonawy posmak morza zmieszany z cierpką cytryną. Oblizałam wargi.
       - Nie jest aż taka zła jak sądziłam - szatyn wybuchnął śmiechem.
       Sięgnęłam po kolejną. Chyba je polubię.
       Patrzyłam jak zjadał swoją porcję. W ekspresowym tempie zjadł wszystkie swoje ostrygi. Zapytał czy może kilka moich. Zgodziłam się.
       Ależ ona ma apetyt. Chociaż jego fantastyczna sylwetka na to nie wskazuje. Musi więc sporo ćwiczyć.
       W myślach wybiegłam do wspomnienia poranka przed świętami, gdy weszłam do jego kuchni, zastając go w samych spodniach od piżamy, które zwisały niebezpiecznie nisko. Strasznie mnie to rozpraszało.
       Poprawiłam się na krześle. Mężczyzna podniósł na mnie wzrok, a ja mimowolnie oblałam się rumieńcem.
       - O czym myślisz?
       Moje policzki zrobiły się jeszcze bardziej czerwone, na co on uśmiechnął się szelmowsko. Intensywność jego spojrzenia zapierała mi dech w piersiach.
       - O tym jaki jesteś wspaniały.
       Miał coś powiedzieć, gdy zadzwonił jego telefon. Sięgnął do kieszeni, wyjął go i przyłożył sobie do ucha.
       - Słucham - rzucił.
       Po usłyszeniu pierwszych słów swojego rozmówcy, wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił. Ciepło w jego oczach zniknęło. Ponownie przyjął swoją spiętą postawę. Jego maska powróciła, ale w groźniejszym wydaniu.
      Wyglądał na prawdę złowrogo. Poczułam się nieswojo i niezwykle nie na miejscu. Po jednym zerknięciu na mnie udał się w stronę drzwi. Zastanawiałam się co lub kto mógł wywołać tą nagłą zmianę.
      Wrócił chwilę później. Na mój widok jego spojrzenie od razu łagodnieje. Gestem przywołuje kelnera i prosi go o rachunek. Uregulowawszy go, wstaje i wyciąga w moją stronę rękę.
       - Chodź.
       Ujęłam jego dłoń. Podążyliśmy w stronę wyjścia z restauracji. Wsiedliśmy do samochodu. Po odpaleniu silnika, wyjechaliśmy na ulicę. Po chwili zorientowałam się, że nie jest to droga do apartamentu Jorge'a, ale do mojego mieszkania.
________
Przepraszam, że nie dodałam rozdziału w niedzielę ;(
Ale nie miałam nawet siły, żeby go napisać ;(
Mam nadzieję, że coś podobnego już się więcej nie powtórzy ;D
Dziękuję za wszystkie wasze komentarze ♥
Są dla mnie najlepszą motywacją ♥