Capitulo 39

Rozdział dedykuję wszystkim czytelnikom ♥    

     - Nie trudno było przegapić taką firmę jaką jest Blanco Inc - odparł, uśmiechając się do mnie szeroko.

      Już miałam coś powiedzieć, kiedy zobaczyłam jak Jorge wychodzi z łazienki. Brew mężczyzny drgnęła lekko ku górze w niemym zapytaniu. Podchodząc bliżej, zmarszczył swoje idealne brwi, przez co na jego czole pojawiła się pojedyncza zmarszczka, która jedynie dodawała mu uroku.

      Zmierzyłam jego spiętą twarz, rzucając okiem na zaciskające się wargi, by po chwili zatrzymać się na jego błękitnych oczach, w których jeszcze kilka chwil temu było pełno niesamowitych iskierek. Teraz nie byłam w stanie z nich nic odczytać.

     - Galan - ton jego głosu był tak chłodny, że przez moje ciało przeszedł zimny dreszcz. 

     - Blanco - rzucił Clement, nie spuszczając ze mnie swoich ciemnych tęczówek. 

     Natomiast ja patrzyłam cały czas na mojego chłopaka. Byłam pewna, że jest chorobliwie zazdrosny.

     - Co cię sprowadza do mojego biura?

     - Chciałem zaprosić Martinę na lunch - szatyn prychnął kpiąco, jeszcze mocniej napinając mięśnie twarzy.

     - Co odpowiedziała?

     - Jeszcze nic, ale skoro ty też tu jesteś to może wybralibyśmy się w trójkę? - zamarłam. To nie był dobry pomysł. To był cholernie zły pomysł.                

     - Chyba nic z tego nie będzie. Już umówiłam się z przyjaciółką - skłamałam. Dla uwiarygodnienia moich słów podniosłam się z siedzenia i wzięłam torebkę do ręki z zamiarem wyjścia. 

     - Szkoda. To może innym razem. Będziemy w kontakcie - mrugnął do mnie i obrócił się w stronę wyjścia. 

     - Zapomniałbym - odezwał się, ponownie się odwracając. - W piątek szykuje się bankiet. Mam nadzieję, że przyjdziesz - uśmiechnął się, ukazując dołeczki.

     - Jasne - zgodziłam się. 

     - Tak, przyjdziemy - potwierdził Jorge, dosadnie akcentując ostatnią sylabę. 

     - Oto zaproszenie - odsłonił poły marynarki i wyciągnął z niej białą kopertę.

     Wyciągnął rękę w moją stroną, jednak mój szef zdążył mnie uprzedzić. Chwycił delikatny papier i pospiesznie go schował.

      - To do zobaczenia - mruknął Clement i wszedł do windy. 

      Kąciki moich ust uniosły się do góry i ułożyły w delikatnym uśmiechu, który po chwili zniknął. A wszystko to na dźwięk nieprzyjaznego tonu szatyna.

      - Ty go tu zaprosiłaś? - burknął, gdy tylko drzwi windy się zamknęły.

      Jego twarz wyrażała nieopisaną wściekłość, a ciemne oczy przypominały groźnego drapieżnika, gotowego w każdej chwili rzucić się na swoją ofiarę. Pierwszy raz miałam okazję widzieć go w takim stanie. Byłam przerażona. 

     - Słucham? - krzyknęłam, gwałtownie wciągając powietrze.

     - Jesteśmy razem, a ty chcesz spotykać się z kimś innym, kogo nawet nie znasz! - warknął dziko w moją stronę. 

     Szpilka po szpilce nakłuwała moje serce, które bezgłośnie krzyczało "Dość!". Krew w moich żyłach zaczęła krążyć dwa razy szybciej, a nierównomierny oddech powodował jeszcze większy ból w klatce piersiowej. Czułam się jakby świat chwilowo zatrzymał się w miejscu. Jak on mógł tak w ogóle pomyśleć? 

     - Nie zrobiłam tego, a teraz wybacz, jestem umówiona - odparłam i przeszłam obok niego, kierując wzrok w przeciwną stronę. 

     Podeszłam do miejsca, w którym chwilę temu zniknął Clement i przycisnęłam strzałkę w dół. 

     - Martina! - powiedział, nie ruszając się z miejsca. 

     W tym momencie drzwi się otwarły. Zanim jednak weszłam do windy, zerknęłam jeszcze szybko za siebie. Jorge stał nieruchomo w tym samym miejsce z dłońmi zaciśniętymi w pięści,a jego wzrok boleśnie przewiercał miejsce, w którym jeszcze kilka minut temu się znajdowałam. Pokręciłam bezsilnie głową i zjechałam na parter. 

***

    Czułam tylko jak moje moje serce przeszywa tysiące sztyletów, łamiąc je na pojedyncze części. Oddech ugrzązł mi gdzieś w gardle. Jestem pewna, że powiększone źrenice i otworzone szeroko usta mówiły same za siebie - nie dowierzałam. Nie wierzyłam, że mógł się tak do mnie odezwać. Byłam jednocześnie zraniona i wściekła. 

    Szłam chodnikiem, a ciepły wiatr rozwiewał moje włosy i delikatnie muskał wrażliwą skórę. Potrzebowałam tego, musiałam ochłonąć. Nie potrafiłam myśleć trzeźwo.

     Weszłam do niewielkiego włoskiego bistro, które znajdowało się na końcu ulicy i usiadłam przy stoliku. 

     Zamówiłam sobie wino, widniejące na pierwszej pozycji w karcie i małą pizzę Margaritę. Miałam nadzieję, że napój i posiłek uspokoją moje rozdygotane nerwy i dzięki temu będę w stanie nad wszystkim zapanować jak należy.

     Kiedy kelner powrócił z moim winem, wychyliłam pół kieliszka, właściwie nie czując jego smaku. Czy Clement musiał wrócić akurat teraz? Co go w ogóle sprowadziło do Buenos Aires? Interesy? A może to całkowicie coś innego.

     Nie zdążyłam się nad tym głębiej zastanowić, ponieważ nadeszło moje zamówienie. Próbowałam zmusić się do jedzenia. Wszystko smakowało jak styropian, więc tylko grzebałam widelcem w talerzu. 

     Przyciągnęłam krzesło, na które odłożyłam torebkę i wygrzebałam z niej smartphone'a z zamiarem sprawdzenia godziny. Jednak coś innego przykuło moją uwagę, a mianowicie pełno SMS-ów i nieodebranych połączeń od Jorge'a. Prychnęłam. Teraz się o mnie martwi. 

     Wyczyściłam listę i wrzuciłam telefon z powrotem do torby. Byłam zła, bardzo zła. Instynktownie zacisnęłam dłonie w pięści. Miałam ochotę coś zniszczyć. Nie panowałam nad moim gniewem. 

     Z całej siły uderzyłam pięścią w szklany stolik, który roztrzaskał się na drobne kawałeczki. Dookoła leżało mnóstwo odłamków, a moja dłoń jak i cały posiłek był zakrwawiony, ale nie przejęłam się tym specjalnie.

     - Co tu się dzieje? - zapytała poirytowana kelnerka, który jak tylko usłyszała dźwięk tłuczonego szkła do mnie podbiegła. 

     Dziewczyna miała blond włosy do ramion i śliczne brązowe oczy. Pomimo lekkiej nadwagi była bardzo ładną dziewczyną. 

     - Pokaż, opatrzę ci to - delikatnie chwyciła moją skaleczoną dłoń.

     - Nie trzeba - wyrwałam się z jej uścisku. Kobita zmarszczyła brwi.

     - Proszę, bo się jeszcze nam wykrwawisz.

     - No dobrze - odpowiedziałam zrezygnowana. Miała rację. Nie byłam pewna jak głębokie było zranienie, ale nie wyglądało za ciekawie.

     Poprowadziła mnie na zaplecze, gdzie przemyła i zabandażowała moją rękę. 

     - Przepraszam, za wszystko za płacę. Nie wiem co się ze mną stało - jęknęłam, gdy wiązała opatrunek. - Chyba za głęboko się zamyśliłam. 

      - Nie musisz za nic płacić - uśmiechnęła się promiennie.

      - Dziękuję.

      - Wiem, że to nie moja sprawa - zaczęła. - Ale czy to ma związek z facetem?

      - Czy to aż tak bardzo widać? 

      - Trochę - spojrzała na mnie z politowaniem.

      Mój wzrok mimowolnie powędrował do zegara, wiszącego nad drzwiami. Było kilka minut po piętnastej. Powinnam dawno wrócić do biura.

       - Będę się już zbierać - odparłam, biorąc do lewej ręki torebkę. - Jeszcze raz dziękuję i przepraszam.

***

     - Kochanie - usłyszałam cichy szept tuż przy swoim uchu, który wywabił mnie z rozmyślań.   

     Podskoczyłam delikatnie na krześle i popatrzyłam zła na szatyna, który szczerzył swoje idealnie równe i bielutkie zęby, w szerokim uśmiechu

     - Nie mów tak do mnie - fuknęłam wściekła, krzyżując ramiona na piersi.

_____

I doczekaliście się. Przepraszam :(

Za to, że musieliście tak długo czekać i za jakość tego wyczekiwanego rozdziału.

Ale mam nadzieję, że choć trochę wam się spodoba.

Muszę skomentować tylko jedną postać - Clement. Nie dajcie się zmylić. On nie jest tym za kogo się podaje xD No cóż więcej wam nie zdradzę ;D

BARDZO WAM DZIĘKUJĘ ZA PRZEKROCZENIE 100 000 WYŚWIETLEŃ ♥ ♥ ♥

Zakładając bloga, nigdy nawet nie sądziłam, że dojdę do takiej liczby.

Bez was by się nie udało ♥ Dziękuję ♥ Uwielbiam Was *.*

Od teraz rozdziały powinny pojawiać się regularnie, a oprócz tego piszę kilka OSów,

które już niedługo ujrzą światło dzienne.

Jeszcze raz dziękuję ♥