Rozdział VI - Nowi znajomi

     - Cześć Śliczna. Zgadnij kto to - powiedział ten co zasłonił mi oczy.

     - Nie wiem - zdjęłam jego ręce z mojej twarzy i sprawdziłam kto to.

     - Jak możesz? Przecież to ja, twój najlepszy i najprzystojniejszy przyjaciel z dzieciństwa.

     - Leon? Skromny jak zawsze - uśmiechnęłam się i go przytuliłam. - Jak ja dawno cię nie widziałam.

     - No wiesz z dziesięć lat minęło. Dlaczego nie dzwoniłaś?

     Zarumieniłam się, ponieważ całkowicie zapomniałam o moim Leosiu.

     - No dobra, nie rumień się tak. Ważne, że nareszcie się spotkaliśmy.

     - Chodzisz do tej szkoły? - zapytałam.

     - Tak, a ty będziesz tu chodzić, czy tata ci nie pozwoli? - tak, tata. 

     Już wtedy nie pozwolił mi nigdzie wychodzić. Dobrze, że przynajmniej miałam Leona. Ale potem wyjechałam.

     - Pozwolił mi - odpowiedziałam szczęśliwa.

     - To dobrze. A teraz jako, że nikogo nie znasz pozwól, że cię oprowadzę.

     - Wiesz, ale ja już znam jednego ucznia z tej szkoły i on mi już wszystko pokazał -odpowiedziałam zmieszana. 

     Nie chciałam mu tego mówić, bo teraz będzie mu smutno. A jak jeszcze się dowie, że to...

     - Ucznia? Czyli to chłopak? Powiedz kim on jest - wiedziałam.

     - To Tomas Heredia-odpowiedziałam. Kiedy wypowiedziałam jego imię Leon wyglądał na zdenerwowanego.

     - Znam go tak krótko i go nie lubiłem, ale teraz nie lubię go jeszcze bardziej bo zna ciebie.

     - Ej, nie lubisz go bo mnie zna? Dzięki, ale z ciebie przyjaciel - już miałam się odwrócić, ale Leon złapał mnie za ramię.

     - Nie chodziło mi o to. Tylko po prostu... No... -oo... Leon nie wie co powiedzieć. No dobra, nie będę go już męczyła.

     - Dobra, wiem o co ci chodzi - uśmiechnęłam się. - A teraz chodź głupku, przedstawisz mi swoich przyjaciół.

     - Teraz jestem głupkiem? - udał obrażonego, a ja zamiast odpowiedzieć pokręciłam tylko głową.

***

     - No to poznaj moich przyjaciół. To jest Violetta - powiedział Leon. - A to Ludmiła, Andreas i Naty. 

     - Cześć. Miło mi was poznać - powiedziałam do nich.

     - Cześć - powiedzieli zgodnie Andreas i Naty.

     - Leon? Co to za dziwaczka? Wiesz, że nie lubię kiedy ktoś się do nas przyłącza. 

     - Ludmiła zachowuj się to moja przyjaciółka z dzieciństwa - wytłumaczył Leon Ludmile. Coś myślę, że mnie nie polubi.

     - No właśnie z dzieciństwa, to ciekawe gdzie była przez całą resztę? - zapytała Leona, lecz on nie wiedział co powiedzieć - A i Violu, trzymaj się od nas z daleko, a już szczególnie od mojego chłopaka.

      Chłopaka? Nie wiedziałam, że Leon ma dziewczynę. Chyba powinnam już iść.

     - Wiesz Leon, ja już pójdę.

     - Na razie Violu - powiedziała Ludmiła.

     Zdenerwowana weszłam do szkoły. Co za dziewczyna? Co ona sobie myśli? Dobra nie przejmuj się nią, trzeba znaleźć jakiegoś nauczyciela. O tam jest jakaś kobieta, może ona tu uczy? Zapytam się.

     - Dzień dobry. Czy pani tu uczy? - zapytałam ją. A ona tylko się odwróciła i zaniemówiła?

     - Viola? Co ty tutaj robisz?