Rozdział VIII - wiedziałam, że to ona

  

  Idąc do domu rozmyślałam nad dzisiejszym zachowaniem Tomasa i Leona. Dlaczego oni mnie unikają? To na pewno sprawka tej Ludmiły. Po obiedzie z Angie wrócę do studia i z nimi porozmawiam.

    - Tato? - zawołałam wchodząc do domu.

    - Tutaj! - był w swoim gabinecie, więc tam poszłam.

    - Angie powiedziała, że przyjdzie - oznajmiłam

    - To wspaniale - powiedział z uśmiechem. - Powiedz Oldze, że na obiad przyjdzie ktoś jeszcze.

    - Dobrze tato - wyszłam z jego gabinetu.

    Poszłam do kuchni lecz Olgi tam nie było. Ciekawe może jest do góry. Kiedy szłam po schodach usłyszałam jak rozmawiała z Ramallem. Co ja mówię? Rozmawiała? Ona z nim flirtowała i to jeszcze jak. Oj Olgita. Nie będę im przeszkadzać. Więc zeszłam na dół. Już 12, Angie powinna być tu za godzinę. No Olga szybciej. O już schodzi.

    - Olga? Co robiłaś? - zapytałam z tym moim chytrym uśmieszkiem.

    - A sprzątałam. A co miałam robić?

    - No nie wiem. Może tak podrywać Ramalla co?

    - Widziałaś... - powiedziała zmieszana

    - Oj Olga to cudownie, jeśli będziesz z Ramallem.

    - Na prawdę? - zapytała zdziwiona moją odpowiedzią.

    - Tak, to przecież nic złego.

    - Oj Violu - przytuliła mnie, ale chyba trochę za mocno.

    - Olga dusisz mnie! - krzyknęłam i mnie puściła.    

    - Przepraszam, ale po prostu jesteś taka słodka i nie mogę ci się oprzeć - powiedziała z troską.

    - Wybaczam - powiedziałam z uśmiechem. - A i na obiad przyjdzie moja nauczycielka, Angie.

    - Wiesz znałam kiedyś taką Angie tylko, że na prawdę nazywała się Ancheles. Dobrze przygotuję wszystko. A o której?

     - Za nie całą godzinę.

     - Co? I nie powiedziałaś mi wcześniej. Muszę już iść, bo nie zdążę - i pobiegła do kuchni, a ja pokręciłam głową z uśmiechem.

     Ta godzina bardzo szybko zleciała. Próbowałam skomponować piosenkę na egzamin, ale chyba coś mi nie wychodziło. Wreszcie usłyszałam dzwonek do drzwi. To na pewno Angie.  Lecz kiedy otworzyłam drzwi zobaczyłam Tomasa, a za nim Angie.

     - Przepraszam Violu, że go zabrałam, ale on chciał pilnie z tobą porozmawiać - powiedziała.

     - Nic nie szkodzi, wejdź - przepuściłam ją w drzwiach z grobową miną, bo wciąż wpatrywałam się w Tomasa. - Ja za niedługo przyjdę - i zamknęłam za sobą drzwi.

     - Dlaczego... - zaczęłam lecz on mi przerwał.

     - Posłuchaj pierwsza, Ludmiła powiedziała mi, że zaplanowałaś sobie, że rozwalisz mój związek z Francceską - jego związek z kim? Myślałam, że nie ma dziewczyny. - I chciałem zapytać czy to prawda.

    - Ludmiła?

    - Tak - wiedziałam, że to ona musiała namieszać.

    - Nie ja niczego sobie nie zaplanowałam. Nawet nie wiedziałam, że masz dziewczynę.

    - Na prawdę - zapytał z nadzieją w głosie.

    - Tak - przytulił mnie.

    - A już myślałem. Dlatego nie podszedłem do ciebie w tedy kiedy mi pomachałaś. No, ale teraz już wszystko wiem. Możemy nadal być przyjaciółmi-powiedział z uśmiechem.

     - Tak, dziękuje, Tomas - a myślałam, że to moja pierwsza miłość, ale on ma dziewczynę.

    No cóż, mówi się trudno. Przynajmniej sprawy między nami się wyjaśniły. Jeszcze tylko Leon.

     - Masz ochotę wybrać się dzisiaj do Resto? Poznasz moich przyjaciół - zaproponował.

     - Tak, tylko nie wiem gdzie to jest-powiedziałam zmieszana.

     - O tak, jesteś nowa. No to przyjdę po ciebie o...?

     - O 18? Bo o 15 idę do Studia na dodatkowe zajęcia.

     - Dobra, to do zobaczenia - powiedział i odszedł.

     A ja wróciłam na do domu.

     - I pamiętaj Violetta nie może się niczego dowiedzieć, dobrze Angie? - usłyszałam głos mojego taty. Czego znowu mam się nie dowiedzieć? Co on knuje?

     - Tak, masz moje słowo, Germanie - I po tym oboje wyszli z gabinetu.