Rozdział XL - Spacer

    Już wróciłam do domu. Na całe szczęście. W szpitalu byłam cały tydzień. Pomimo tylu odwiedzin, strasznie się nudziłam. Wiecie jak to jest, kiedy nie można nigdzie iść, tylko trzeba przez cały czas leżeć? No właśnie. Żadnych książek, telefonu, kompletnie nic. Same się dziwię dlaczego nikt mnie w te przedmioty nie zaopatrzył, chociaż ich o to kilka razy prosiłam. Widocznie w ogóle mnie nie słuchają.
    Nikt nie wie, że nie wrócę do Studia. Prócz taty. Lecz to nie jest pewne, ponieważ może jednak pójdę, ale nie będę miała lekcji tańca. Ale zawsze coś. Pozostają mi lekcje śpiewu. Projektów też prawdopodobnie nie będę mogła wykonywać, bo w nich zwykle łączy się taniec ze śpiewem, a ja wszelki wysiłek fizyczny muszę ograniczyć do minimum.
    Między mną, a Leonem jest coraz lepiej. Z Jorge'm się zaprzyjaźniłam, co oczywiście denerwuje Leona. Gdyby nie ich wzajemna niechęć, byłoby idealnie. Oni obydwaj przebywali u mnie najdłużej. Nawet na moment mnie nie opuścili, nie licząc nocy oczywiście. Gdy odwiedziły mnie przyjaciółki, trzeba było ich wyciągać siłą.
    Zasiadłam przed fortepianem. Przejechałam palcami po klawiszach. Jak dobrze było je znowu czuć. Tak dawno nie grałam. Postanowiłam sprawdzić czy pamiętam jeszcze piosenkę, którą napisała moja ciocia, Angie. Na początku się myliłam, lecz później szło mi coraz lepiej. Zaczęłam śpiewać.

      Si te sientes perdido en ningun lado
     Viajando a tu mundo del pasado
     Si dices mi nombre yo te ire a buscar...
     Si crees que todo esta olvidado
     Que tu cielo azul esta nublado
     Si dices mi nombre voy a encontrar...

    Es tan fuerte lo que creo y siento
    Que ya nada detendra este momento
    El pasado es un recuerdo
    Y los suenos crecen siempre creceran

    Ya veras que algo se enciende de nuevo
    tiene sentido intentar
   cuando estamos  juntos
   algo se enciende de nuevo
   tiene sentido intentar
   cuando estamos juntos [...]

    Skończyłam. Usłyszałam czyjeś klaskanie. Odwróciła głowę. Ujrzałam tatę. Uśmiechnęłam się do niego.
    - Teraz dopiero zaczynam rozumieć ile dla ciebie znaczy muzyka - powiedział.
    Wzruszyłam się. Szybko do niego podbiegłam i przytuliłam. Pogłaskał mnie po plecach. Usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Poszłam otworzyć. Przyszedł Leon i Jorge. Umówiłam się z nimi na spacer. To znaczy oni mi kazali, ja tu nie miałam nic do gadania. Czemu z obydwoma? Sama nie wiem. Tak wyszło. Żaden z nich nie chciał mnie zostawić sam na sam z tym drugim.
     - Cześć - przywitałam się.
    Wtedy Leon wyprzedził Jorge i podszedł do mnie podając mi ramię. Posłał mi ten swój cudowny uśmiech. Również się uśmiechnęłam. Już miałam go pocałować, gdy usłyszałam chrząknięcie taty.
   - Co wy tu robicie? - zapytał mój tata.. Spojrzałam w jego stronę.
   - Zabierają mnie na spacer - odparłam.
   - Na spacer? Dobrze. Ale za godzinę masz być w domu. Angie przychodzi.
   - Będę - odpowiedziałam. Tata poszedł nas odprowadzić do drzwi. Wciąż bacznie obserwując chłopaków.
   Wyszliśmy. Nie było za ciepło. Wiał chłodny wiatr. Na niebie zagościły ciemne chmury. Zanosiło się na burzę.
   - To nie jest chyba dobry pomysł - powiedziałam nieprzekonana do naszej planowanej wyprawy,
   - Słyszałeś. Powiedziała, żebyś sobie poszedł.
   - Leon, ja nic takiego nie mówiłam.
   - Ale pomyślałaś - pokręciłam głową. Czasami doprowadzał mnie do szału. Teraz znów był ten moment.
   - Przestań - powiedziałam stanowczo. On na prawdę zaczynał mnie denerwować -  Pospieszcie się, bo nie chcę, żeby złapała nas burza.
   Posłuchali. Równym krokiem ruszyliśmy w stronę parku. Trzymałam Leona za rękę. Nie rozmawialiśmy. Moje myśli jednak zwróciła niepokojąca rzecz. Od dawna nie widziałam Diego'a. Ciekawe co się z nim dzieje? Nieważne. To nie mój problem.
    Doszliśmy już do parku. Nikogo tu nie było. Żadnych dorosłych, żadnych dzieci. Wiedziałam, że to nie najlepszy pomysł. Trochę tu strasznie. Huśtawki poruszane przez wiatr, przeraźliwie skrzypiały.
   - Chyba się nie boicie - powiedział wyzywająco Jorge. Znowu się zaczyna...
   - Nie, no co ty - odparł mój chłopak.
   Podeszliśmy do pierwszej ławki i na niej usiedliśmy. Coś w tym miejscu mnie niepokoiło, ale niewiedziałam  co. Siedzieliśmy w ciszy. Rozejrzałam się. I wtedy go zobaczyłam. Diego'a. Stał tam w towarzystwie dwóch kolegów. Widać było, że byli starsi i dobrze zbudowani. Leon spojrzał na mnie. Chyba zobaczył coś złego w moich oczach, bo podążył za moim wzrokiem. Słyszałam jak przełyka ślinę.
   - Widzę, że ty również znalazłaś sobie obstawę - powiedział szyderczo.
___________________
Nie będę się tutaj rozpisywać ;D
Nowy blog ;D
Jeśli przeczytaliście zostawcie komentarz.
4 komentarze = kolejny rozdział