Capitulo 3

       - Co miał mi powiedzieć? - zapytał. Jego złość zastąpiło zdziwienie.

       - To ja będę twoją asystentką... - odpowiedziałam cicho.

       - I mój ojciec ci to powiedział?

       Pokiwałam delikatnie głową. Jorge wyciągnął swój telefon, ja natomiast wyszłam z jego gabinetu, nie chcąc mu przeszkadzać, jednak przez cały ten czas się w niego wpatrywałam. Wszystko jest dźwiękoszczelne, więc nic nie słyszałam. Jego twarz wyrażała jednak, że był zdenerwowany. Czasem miałam wrażenie, że krzyczy. W końcu zakończył rozmowę, rzucił telefon na biurko i wskazał na mnie palcem. Wolnym krokiem ruszyłam w jego stronę.

        - Co ty sobie wyobrażasz? - krzyknął. Wzdrygnęłam się - myślisz, że pójdziesz do mojego ojca i będziesz miała wszystko?

        - Ja wcale...

        - Ten jeden raz. Zaczynasz już teraz.

        - A co z nią? - zapytałam, wskazując na dziewczynę stojącą za białym biurkiem.

        Wyszedł ze swojego szklanego biura. Podążyłam za nim.

        - Kellie wylatujesz - powiedział od tak sobie. Zwalnia dziewczynę i to tak dosadnie? Może lepiej nie będę go bardziej denerwowała. Co ona musi teraz czuć? Spojrzałam na nią. Zbyt mocny makijaż, włosy całe spryskane lakierem do włosów, wyzywający ubiór. No cóż, pewnie pod tą "maską" jest ładna.

         Spoglądała to na mnie, to na Jorge zszokowana.

        - Ale...

        - Podziękuj mojemu ojcu - rzucił i ruszył do windy. Gdy jej drzwi się za nim zamknęły jego była sekretarka groźnie na mnie spojrzała.

       - Ty - wskazała na mnie palcem i zmrużyła oczy - to na pewno twoja sprawka!

       - Moja?! To mnie zatrudnił właściciel tej firmy.

       - A mnie jego syn!

       - Kto tu jest ważniejszy? - zapytałam. Uświadomiłam sobie właśnie co. Nieważne. Przynajmniej zaniemówiła. Pozbierała wszystkie swoje rzeczy i już chciała wsiąść do windy gdy odwróciła się ostatni raz w moją stronę.

       - On i tak nie będzie twój - rzuciła gniewnie, po czym odjechała.

       Co to miało być? Ona myśli, że chce tu pracować tylko i wyłącznie ze względu na Jorge'a? Zaśmiałam się pod nosem. On jest jedynym powodem dlaczego mi się tu nie podoba. Jest niemiły, arogancki, zbyt pewny siebie. Owszem jest przystojny, ale za to charakter ma podły. Dla mnie nie liczy się wygląd, pozycja czy grubość portfela, dla mnie najbardziej wartościowe jest serce. Bez niego, nie ma miłości. Bez miłości, nie ma związku. A ja nie chcę być dziewczyną na jedną noc.

       Podeszłam do mojego biurka. Wrzuciłam torebkę do jednej z szuflad. Komputer już być włączony. Nie przyniosłam żadnych osobistych przedmiotów, które zwykle zdobią stanowiska innych. Nie chcę by ktoś je widział, w końcu to są rzeczy osobiste. A już na pewno nie chciałabym, żeby oglądał je Jorge.

      Nie wydarzyło się nic ciekawego podczas tego dnia. Telefon dzwonił tylko dwa razy, więc trochę mi się nudziło. Nie dostałam dzisiaj żadnych obowiązków, ponieważ mój szef nie raczył się pojawić. Spojrzałam na zegarek w komputerze. Szesnastka. Koniec na dziś. Wyciągnęłam torebkę z szuflady i ruszyłam do windy. Gdy nią jechała, usłyszałam krótkie piknięcie. Dostałam sms-a. Zaczęłam szukać mojego telefonu. Jak na złość nie umiałam się go doszukać. Winda zatrzymała się. Nadal grzebiąc w torebce, ruszyłam do przodu.

    Nagle poczułam, że się z kimś zderzam. Było to jak uderzenie w niewidzialną ścianę, która nagle wyrosła przede mną. Podniosłam wzrok. Stanęłam jak wryta, nie mogąc oderwać oczu od mężczyzny, który z bliska wydawał się jeszcze bardziej przystojny, chociaż nie sądziłam, że to w ogóle możliwe. Nigdy nie widziałam tak cudownych włosów u mężczyzny. Były trochę dłuższe, lśniące oraz specjalnie rozczochrane. Ta fryzura uzupełniała jego wizerunek niegrzecznego biznesmena. To znaczy ja tak o nim w tym momencie pomyślałam.

   Zacisnęłam dłonie, by powstrzymać ochotę dotknięcia ich, sprawdzenia, czy były w dotyku tak miękkie, jak się zdawało. Spojrzałam w jego oczy. To co w nich ujrzałam, ogromnie mnie zdziwiło. Wesołe iskierki. Co za miła odmiana.

     - Znowu na mnie wpadasz... To chyba zaczyna być twoje hobby. Choć ten raz jest o wiele bezpieczniejszy - powiedział. Czy ja właśnie usłyszałam nutkę rozbawienia?

     Od bliskości jego ciała zaczęła mrowić mnie skóra. Dopiero teraz zauważyłam, że lekko mnie przytrzymuje. Miał silny uścisk. Zrobiło mi się gorąco, poczułam jak miękną mi kolana. Te dłonie... Nie dałam jednak ponieść się fantazji i momentalnie się otrząsnęłam. To przecież twój szef! A na dodatek za nim nie przepadasz i to się prędko nie zmieni. A może jednak? To jego oblicze było zupełnie inne niż to z jakim się spotkałam jeszcze dzisiaj rano.

    Nie wiedziałam co mu powiedzieć, więc siedziałam cicho, wpatrując się w niego. W końcu się ode mnie odsunął.

    - Do jutra, panno Stoessel - rzucił oschle i odszedł.

    Stałam tam jeszcze przez chwilę zszokowana. Najpierw jest taki miły, a później znów nakłada na siebie to oschłe wcielenie. O co tu chodzi? Z mętlikiem w głowie wróciłam do domu. Zjadłam obiadokolację, wzięłam prysznic, umyłam zęby po czym położyłam się do łóżka. Nie byłam jednak zmęczona, było jeszcze wcześnie. Jednak nie umiałam się na niczym skupić. Przez cały ten czas chodził mi po głowie Jorge, jego zmiany nastroju oraz moja własna reakcja na niego. Niczego nie umiałam zrozumieć. W końcu się poddałam i odpłynęłam do krainy snów.