Capitulo 12

   

      Rano obudziły mnie ciepłe promienie słońca, wpadające przez okno do mojego pokoju. Złapałam ręką pościel i naciągnęłam ją na głowę. Nie chciało mi się wstawać. Miałam już wszystkiego serdecznie dość. Kolejny długi i męczący dzień w pracy.

      Na całe szczęście jeszcze dwa tygodnie do świąt, które pierwszy raz spędzę sama. Do moich oczu zaczęły napływać łzy. Nie wiem jak przez to przejdę. Bez mamy. Bez taty. Ja i puste mieszkanie. Pewnie obejrzę coś w telewizji, zjem pizzę i położę się spać. To nawet nie będą święta... Bez nich to nie będzie to samo. Będzie brakowało tej atmosfery, zapachu potraw przyrządzanych przez tatę, wspólnego ubieranie choinki, obdarowywania się nawzajem prezentami...

     Przynajmniej trochę odpocznę. Od pracy, ciągłych telefonów, Jorge'a... Tak bardzo chciałabym zrezygnować z tej posady. Jednak nie mogę. Chcieć i móc nie zawsze idą ze sobą w parze.

     Nagle coś zaczęło dzwonić, wyrywając mnie ze stanu skupienia. Podskoczyłam przestraszona na łóżku. Jak się okazało był to tylko mój telefon. Dokładniej budzik. Koniec leniuchowania. Pora wstawać. Zsunęłam z siebie pościel. Podniosłam się, po czym zsunęłam nogi na ziemię. Założyłam moje ulubione puchate kapcie. Wstałam. Zaścieliłam łóżko. Gdy już jakoś schludnie wyglądało, ruszyłam do łazienki. Wykonałam wszystkie poranne czynności, włączając w to szybki prysznic. W samym ręczniku wyszłam z łazienki.

      Dzisiaj nie będę się ubierać wyzywająco. Po tym co powiedział mi Diego o Mercedes, odechciało mi się zemsty. Dzięki temu zrozumiałam, że to i tak nie ma sensu. To nie jestem ja. Gdzie się podziało to moje delikatne wcielenie? Mój promienny uśmiech, którym obdarowywałam każdą osobę napotkaną na ulicy, nawet pomimo złego samopoczucia? Wszystko to zniknęło, odkąd w moim życiu pojawił się O N. Już nawet samo wymawianie jego imienia sprawia ból. Dlaczego ja musiałam się w nim zakochać?

      Kiedy przeszukiwałam szafę w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego, usłyszałam dzwonek do drzwi. Kogo o tej porze do mnie sprowadza? Zdziwiona, udałam się w stronę wejścia. Powoli przekręciłam klucz. Uchyliłam nieco drzwi, tak aby ten ktoś nie mógł zobaczyć mnie całej. W końcu byłam w samym ręczniku.

      Stanęłam jak wryta. Spodziewałam się różnych osób, ale nie J E G O.

      - Czego chcesz? - warknęłam.

      - A gdzie dzień dobry? - gdy nie odpowiedziałam, westchnął - mogę na chwilę wejść?

      Skinęłam głową. Otworzyłam szerzej drzwi. Zamknęłam je, po czym odwróciłam się w stronę mojego szefa. Splotłam ręce na piersi, przytrzymując ręcznik, tak aby mi się nie zsunął. To ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebuję.

     On natomiast w ogóle nie był speszony tym, że zastał mnie dopiero po wyjściu z prysznica. Zamiast przejść do rzeczy, błądził spojrzeniem po moim ciele. Delikatnie zadrżałam. Co by było gdybym nie miała na sobie tego ręcznika? Jak cudownie byłoby czuć jego silne dłonie na moim rozgrzanym ciele. Błądzące usta, zostawiające mokre pocałunki. Zbeształam się w duchu za te myśli. To nie pora na fantazje.

      - Powiesz mi wreszcie po co przyszedłeś? - zapytałam w końcu, przerywając ciszę, która wcale nie była krępująca.

      - Przyszedłem po ciebie.

      - Dlaczego? - zapytała zaskoczona.

      - Ponieważ akurat przebywałem w tej okolicy, więc pomyślałem, że mógłbym po ciebie wpaść.

      - Ty pomyślałeś?! - zignorował jednak mój ostry ton i rozsiadł się wygodnie na kanapie.

      - Idź się ubrać, poczekam - odparł, uśmiechając się promiennie.

      Zdezorientowana, na sztywnych nogach ruszyłam do sypialni. Co on znowu kombinuje? Ponownie zaczyna bawić się w te swoją gierkę, a potem powie, że to wszystko moja wina? Jeśli myśli, że mu na to pozwolę, to jest w błędzie!

      To jego zachowanie, zmienność wprowadza mnie w otępienie. Jeśli trafię do wariatkowa, to tylko przez niego.

      Podeszłam do szafy. Wyciągnęłam z niej jasnoróżową koszulę w białe kropki, białe spodenki zakończone koronką oraz różowy pasek z kokardką. Ubrałam to wszystko. Do kompletu ubrałam białe, zawiązywane buty na koturnie. Nałożyłam delikatny makijaż. Wróciłam do mojego szefa.

     - Muszę jeszcze zjeść śniadanie - powiedziałam, idąc w stronę kuchni.

     Podążył za mną. Nawet nie próbowałam być miła, proponując mu choćby coś do picia. On na to nie zasługuje.

     W końcu po zjedzeniu przeze mnie ogromnej miski płatków - byłam na prawdę głodna - wyszliśmy z mojego mieszkania i ruszyliśmy do siedziby Blanco Inc.

      Na miejscu powitała nas dziewczyna, pracująca przy biurku w holu. Nie obyło się bez dziwnych spojrzeń ze strony innych pracowników. Czy oni na prawdę sądzą, że mnie może z nim coś łączyć? Weszliśmy do windy i pojechaliśmy na trzecie piętro. Znowu czułam przyciąganie między nami. Jestem ciekawa czy on również to czuje. Nogi miałam jak z waty. Czyli takie jakie zwykle mam w jego obecności. Oparłam się o ścianę, pewna, że gdybym tego nie zrobiła, runęłabym na ziemię.

     Nareszcie drzwi się otwarły. Zaczekał, aż wyjdę pierwsza. Doprawdy, ależ z niego gentleman. Skierowałam się w stronę mojego biurka. Włączyła komputer. Jorge nawet się nie oglądając, wszedł do swojego szklanego biura. Usiadł za biurkiem i zaczął przeglądać stertę papierów.

    Ja również zajęłam się moimi zadaniami. Jednym z nich było zrobienie mu kawy. Podeszłam do ekspresu. Chętnie pił Caffe latte. Uśmiechnęłam się pod nosem. To była również moja ulubiona kawa. Jestem ciekawa czy coś oprócz ulubionej kawy nas jeszcze łączy. Mój uśmiech nieco przygasł. Pewnie nie.

    Pochodzimy z dwóch różnych światów. On - syn właściciela bardzo znanej firmy, bogaty, lubiący się zabawiać z kobietami. Ja - córka zwykłych ludzi, której nic nigdy nie brakowało, ale jednak pozostała cicha i skromna. Mamy różne wymagania względem drugiej osoby. Jego nie interesują związki, mnie nie ciekawią znajomości na jedną noc.

    Wzięłam filiżankę do ręki. Zaniosłam mu ją. Nawet nie podniósł wzroku. Prychnęłam. Rano do mnie przychodzi, a teraz nie zwraca na mnie uwagi. Wróciłam do swojego stanowiska. Nawet nie zauważyłam kiedy wyszedł. Zorientowałam się dopiero, kiedy usłyszałam głos mojego przyjaciela.

     - Cześć, Tini.

     - Cześć - wyszłam zza biurka i mocno go przytuliłam.

     - Przyniosłem pocztę - zaczął - i mam pytanie. Osobiste - powiedział drżącym głosem.

     - Mów - zachęciłam.

     - Umówiłabyś się ze mną?

_____________

Jej i mamy 12 :D

Ktoś się cieszy?

Diego zaprosił Tini na randkę ^^

A Jorge widział ją w samym ręczniku :D

Czekam na wasze opinie ♥

                                                Wystarczająca ilość komentarzy = next