Capitulo 16

Rozdział dedykuję Marceli ♥

     W pewnej chwili mruknęłam coś zduszonym głosem i wtedy Jorge się odsunął. Spojrzał na moje nabrzmiałe wargi i pogłaskał je z czułością, której brakowało pocałunkowi - który i tak był perfekcyjny. Zadrżałam pod wpływem tego dotyku. 

      Przez cały ten czas nie wypuszczał mnie z objęć. Czułam szaleńcze bicie jego serca na moich piersiach, namacalny dowód na to, że nie był nieosiągalnym ideałem zrodzonym przez rozpaloną wyobraźnię. Nogi miałam jak z waty. Nigdy czegoś takiego jeszcze nie przeżyłam. 

       Obejmowałam go mocno, rozpaczliwie łaknąc każdego rozgrzanego, twardego centymetra jego ciała. Skórę miałam wilgotną i nadmiernie wrażliwą na jego dotyk. Zanim wypuścił mnie z objęć, jeszcze raz zajrzał głęboko w moje przestraszone oczy.

       - Wesołych świąt, Martino - na dźwięk aksamitnej chrypki, po moich ciele przeszedł dreszcz. Nie pierwszy raz tego wieczoru. 

       - Nawzajem - odparłam słabo, uciekając spojrzeniem w bok. 

       Na miękkich nogach wróciłam do Diego i Mercedes. Jorge podążał za mną. Czułam na sobie jego palący wzrok. 

       - Możemy już jechać - odparłam słabo. 

       Kolana mi drżały, wargi paliły żywym ogniem. Czułam na nich gorzki smak alkoholu. Odchodząc od pary, usłyszałam ostatnie zdanie wypowiedziane przez Mercedes.

       - Mnie tak nie całowałeś - poskarżyła się. 

       Uśmiechnęłam się do siebie triumfująco. Chociaż jutro, Jorge pewnie nie będzie nic pamiętał z dzisiejszego wieczoru, poczułam miłą satysfakcję. Co innego gdyby pocałował mnie, będąc ze mną sam na sam. On jednak zrobił to publicznie. Przy wszystkich pracownikach firmy jego ojca. 

       W poniedziałek nie uniknę plotek. Ale ja się nimi nie przejmowałam. Mój umysł zaprzątały myśli związane z pocałunkiem pod jemiołom. Po co to zrobił? Nie potrafiłam zapomnieć o tym jak mnie całował, wciąż czułam smak jego ust. Whisky. To nieco mnie otrzeźwiło.

       W mojej głowie zrodziło się podejrzenie, że Jorge za dużo wypił i w alkoholowym amoku się zapomniał. Przecież wiele osób będą pod wpływem, robi rzeczy o których na trzeźwo nawet by nie pomyśleli. Pewnie tak było z nim. 

        To nawet lepiej, że nic nie będzie pamiętał. Chociaż i tak się dowie. Widziała to przecież cała firma. Było mi coraz bardzie głupio i wstyd. On po prostu za dużo wypił...

        - Daj mi chwilę - szepnęłam do Diego'a, który wsiadał do swojego samochodu. 

        Oparłam się o samochod. Od razu poczułam chłód karoserii, który wcale mi nie przeszkadzał. Oddech nadal miałam nierówny, ale z wolna odzyskiwałam panowanie nad sobą. Po chwili kolana przestały mi drżeć, więc otworzyłam drzwi i usiadłam na miejscu pasażera. 

        Dopiero teraz ogarnęło mnie nieprzyjemne skrępowanie. Diego to wszystko widział. Spojrzałam na niego. Nie odrywał spojrzenia od drogi. Przez cały czas się nie odzywał. Domyślam jak się czuje. Skoro ze mną jest źle, to jak on sobie poradzi? Było oczywiste, że mu się podobam. 

        W szybkim tempie podjechał pod mój dom. Pożegnałam się i weszłam do apartamentowca. Mój apartament był tutaj najmniejszym, jednak przytulnym. Będąc pod drzwiami, wyciągnęłam kluczyki i przekręciłam je w zamku. Weszłam do środka. Zamknęłam. 

        W pierwszej kolejności skierowałam się do łazienki. Ściągnęłam z siebie wszystko i weszłam pod prysznic. Zmyłam z twarzy makijaż, namydliłam całe ciało, po czym je spłukałam. Wyszłam. Wytarłam się ręcznikiem i weszłam w piżamę, składającą się z krótkich materiałowych spodenek w czarno-białe paski zebry i szarego T-shirtu. 

        Podążyłam w stronę pokoju i od razu położyłam się do łóżka. Nakryłam się ciepłą pościelą. 

        Nie mogłam pozbyć się myśli o N I M. Nadal pozostawałam w głębokim szoku. Gdyby ktoś mi powiedział, że pocałunek może być tak porywający, nie uwierzyłabym. Dotąd piekły mnie usta. Nie pojmowałam, jakim cudem człowiek, który do niedawna na każdym kroku okazywał mi wrogość, stał się nagle tak roznamiętniony. 

       Ten wieczór był dla mnie niezwykłym przeżyciem, wiedziałam jednak, że nie wolno mi tracić zdrowego rozsądku i zapominać, że to co się stało było jednorazowym incydentem. Do którego w ogóle by nie doszło, gdyby Jorge był trzeźwy.

       W poniedziałek nie będzie o niczym pamiętał, a jeśli nawet, będzie się zachowywał tak, jakby nic między nami nie zaszło. Chciałabym mieć równie krótką pamięć... Niestety, po tym, co się stało, czułam, że jestem jeszcze bardziej w nim zakochana. On zaś nadal był dla mnie nieosiągalny. 

      Domyślam się, że będzie mnie unikał, nie chcąc, by niczym natrętny wyrzut sumienia przypominałam mu o tym, że się upił i kompletnie stracił głowę. Może nawet znowu sobie ubzdura, że to ja go tam zaciągnęłam. Powie coś w stylu "mówiłem, żebyś mnie nie uwodziła" czy "jeśli chcesz mnie uwieść, postaraj się bardziej". Niedoczekanie. Cały dzień będę miała przez niego zepsuty. 

     W końcu zmęczona zasnęłam...

***

     Rano obudziły mnie głośne dźwięki, wydobywające się z mojego telefonu. Zaczęłam błądzić ręką po szafce. Złapałam go i odebrałam połączenie, nawet nie spoglądając na wyświetlacz. 

     - Halo - odparłam zaspanym głosem.

     - Panno Stoessel, wieczorem musimy się spotkać i omówić szczegóły pewnego projektu - usłyszałam głos mojego szefa o chłodnym tonie.

     - W niedzielę? - zapytałam zdziwiona. 

     - Owszem. Tylko nie licz na powtórkę z wczorajszego wieczoru - zakpił. - Dzisiaj jestem trzeźwy - po tych słowach rozłączył się.

     Gdyby teraz stał przede mną. Moje spojrzenie ciskało gromy. Mocno zacisnęłam wargi. O co mu znowu chodzi? Po chwili dotarły do mnie jego słowa. Dzisiaj jestem trzeźwy. Czyli tak jak myślałam. Ten pocałunek to był tylko efekt uboczny picia alkoholu.

____

Dziękuję za wszystkie komentarze 

pod poprzednim rozdziałem ♥

Mam nadzieję, że 16 wam się podoba ;D

11 komentarzy = rozdział 17 ♥