Capitulo 21

Rozdział dedykuję Veronice Blanco ♥

      W końcu drzwi się rozsunęły. Odetchnęłam z ulgą. Wyszłam jako pierwsza, nie czekając, aż którekolwiek z nich się ruszy. Przeszłam przez duży, tętniący życiem hol. Dookoła było pełno ludzi, którzy stali lub siedzieli na luksusowych, szerokich kanapach. 

      Skierowałam się w stronę wejścia do restauracji. Za mną podążała para, przed chwilą przyłapana na gorącym uczynku. Moje serce nadal krwawi. Nieodwzajemniona miłość to najgorsza rzecz jaka mogła mi się przytrafić. Na każdym kroku widzę, że O N nie może być mój. Różni nas tak wiele. Pochodzimy z dwóch różnych światów. 

      Wybrałam miejsce w najbardziej odległym kącie sali. Stolik dla dwojga. Usiadłam tu z myślą, że oni wybiorą inne miejsce. Znowu się pomyliłam. Mercedes zajęła miejsce na przeciwko mnie, a Jorge dostawił sobie krzesło.

      Przyjrzałam im się dokładniej. Tworzyli niezwykłą parę - Mechi w złotej sukience do ziemi, Jorge w garniturze i krawacie. W mojej zwykłej, białej sukience czułam się, jakbym tu nie pasowała. Była tylko zbędnym elementem. 

      Po chwili przy naszym stoliku stał już kelner. Dał każdemu z nas po MENU i się oddalił. Spojrzałam na spis potraw, po czym stwierdziłam, że wcale nie jestem głodna. Podczas gdy mój szef i jego partnerka delektowali się wykwintnymi potrawami, sączyłam sok pomarańczowy. 

     Po głowie chodził mi tylko J E G O uśmiech, jakim obdarzył mnie w windzie. Czyżby całował Mercedes specjalnie, żebym była zazdrosna? Ale skąd mógł wiedzieć, że akurat ja będę tą, która ich przyłapie. Mam dość tych ciągłych pytań. 

     Rozglądnęłam się po sali, w poszukiwaniu znajomej twarzy Clement'a. Niestety nigdzie go nie dostrzegłam. Spuściłam głowę zrezygnowana. 

      Jutro była pierwsza prezentacja naszego projektu. Miała się odbyć w naszym hotelu. Ja i Mercedes musimy na niej dopilnować, by naszym gościom niczego nie brakowało. To jest podawać kawę, ciastka, dać im odpowiednie dokumenty, w których w skrócie opisany jest cały projekt. Gdy to zrobimy Jorge przystąpi do prezentacji.

       - Martino, idziesz? - usłyszałam chłodny ton mojego szefa.

       Grzecznie wstałam. Tym razem to ja za nimi podążyłam. Nie miałam jednak ochoty jechać z nimi znowu tą cholerną windą. Zdecydowałam się więc na schody. Trochę ruchu jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

       Po wejściu na trzecie piętro zaczęłam siebie wyzywać. Co mi strzeliło do głowy? Iść na ostatnie piętro po schodach. Tylko ja mogłam na coś takiego wpaść. I to tylko dlatego, by nie jechać z Jorge'm i Mercedes. 

       Zrezygnowana udałam się do windy. Szybko znalazłam się przed drzwiami naszego apartamentu. Nacisnęłam klamkę, o dziwo drzwi były otwarte. 

       Od razu znalazłam się w głównej części. To co tam ujrzałam, zdziwiło mnie. Na stole stała imponująca kompozycja z czerwonych róż. W pomieszczeniu unosił się cudowny zapach, którym głęboko się zaciągnęłam. 

       Obok bukietu stał Jorge, który w ręku zgniatał różowy bilecik.

       - Dla kogo to? - zapytałam. 

       Szybko odwrócił się w moją stronę, ciskając gniewne spojrzenie. Nie przejęłam się nim i patrzyłam na niego wyczekująco, czekając, aż udzieli mi odpowiedzi.

       - Dla ciebie - powiedział, zaciskając zęby. 

       Podał mi karteczkę, która była cała pognieciona. Rozwinęłam ją.

      

        Chciałbym się z Tobą spotkać. 

          Clement

       Opuszkiem palca przejechałam po jego odręcznym piśmie. Romantyczny gest z jego strony. Uśmiechnęłam się do siebie. Do bileciku dołączona była kartka z jego numerem telefonu. Postanowiłam, że jutro z samego rana do niego zadzwonię.

       Zaczęłam się zastanawiać, skąd wiedział w jakim apartamencie się zatrzymałam. Musiał mieć znajomości. 

       Spojrzałam jeszcze raz na róże. Musiały kosztować fortunę. Wywarł na mnie ogromne wrażenie. Nie sądziłam, że stać go na taki miły gest.

       Przypomniałam sobie, że Jorge nadal znajduje się w pomieszczeniu. Spojrzałam na niego. Jego twarz na powrót nie wyrażała żadnych emocji. Znów nałożył na siebie maskę. 

       - Dlaczego to pogniotłeś? - zapytałam, wskazując na kartkę, którą włożyłam z powrotem do bukietu. 

       - Nie podoba mi się ten facet - odparł, mrużąc niebezpiecznie oczy.

       - Dlaczego? - na mojej twarzy odmalowało się zaskoczenie.

       - Sposób w jaki na ciebie patrzy... 

       - Co cię to obchodzi?! - wykrzyknęłam przerywając mu. - Nie powinieneś mieszać się w moje sprawy. W końcu nic głębszego nas nie łączy. Czujemy tylko.. - zająknęłam się.

       - Co czujemy? - zapytał cicho. 

       - Wrogość - odparłam bez zastanowienia. 

       - Tak sądzisz? - Nie powiedział nic więcej. Patrzył tylko wyczekująco.

       Cisza, która zapadła, była nie do zniesienia. Nie potrafiłam wydusić ani słowa. Zaskoczył mnie. Po raz kolejny. Zacisnęłam oczy, starając się uspokoić. O jakim innym uczuciu, jakim się nawzajem darzymy, może być mowa? Na pewno nie o miłości. To jest tylko jednostronne.

       Wrogość. To słowo, było pierwszym, jakie mi przyszło na myśl. Ale może trochę za mocno to ujęłam. Ja go mogę jedynie pociągać. Choć czasem z jego zachowania wynika, że nie darzy mnie sympatią. 

       - Przepraszam - wyszeptałam i uciekłam do swojego pokoju.

       Zostawiłam go tam samego. No nie do końca. Pewnie Mercedes gdzieś tam się koło niego kręci. 

       Jestem pewna, że on nigdy nie będzie samotny. Zawsze znajdzie się jakaś, która poleci na to wszystko co ma do zaoferowania - a jest tego sporo - i się nim zajmie. 

       Zabrałam koszulę nocną z mojej torby i weszłam do łazienki, przylegającej do mojego pokoju. Powinnam wziąć się w garść i przestać o nim myśleć. Muszę postarać się wyrzucić go z mojego umysłu.
       Spięłam wysoko włosy w zwykły kucyk i weszłam pod prysznic. Odkręciłam kran. Po moich policzkach płynęły łzy, mieszające się z kroplami wody.
       To trudne. Ja tak nie mogę. Z jednej strony wiem, że muszę przestać o nim myśleć w ten sposób. Przestać marzyć o jego ciepłych ustach. Wymazać z pamięci, jak to jest być w jego ramionach i czuć ten wspaniały zapach. 

       Z drugiej jednak coś cały czas przyciąga mnie do niego, do jego ciepłych ramion, w których niejeden raz już się znalazłam. 

       Wycierając się ręcznikiem, miałam już mętlik w głowie. Nie wiedziałam co robić. Pozwolić temu trwać dalej, czy przerwać to zanim będzie za późno na odwrót. Chociaż, pewnie już jest...

        Ubrana i wykąpana ułożyłam się wygodnie w łóżku. Tej nocy śniłam o błękitnych oczach, w których kryje się wiele tajemnic...
___________
Kolejny rozdział za nami ;D
Jorge robi się coraz bardziej zazdrosny o Clementa ^^
Czekam na wsze opinie :**
KOCHAM WAS ♥♥

11 komentarzy = rozdział 22