Capitulo 24

Rozdział dedykowany Katie Verdas ♥

     Serce mnie kuło, a w głowie czułam pulsowanie. Zakryłam mokrą od płaczu twarz obiema rękami. 

     Rozmyślałam o mojej tragicznej sytuacji. Zakochana po uszy w Jorge'u. Bez wzajemności. W tym dupku, który na każdym kroku mnie rani. Dlaczego nie potrafię o nim po prostu zapomnieć? 

      Milion pytań i podejrzeń kłębiło się w mojej głowie, ale tylko jedno z nich wybiło się ponad resztę.

      Dlaczego On?

      Miliony różnych mężczyzn, którzy o wiele bardziej zasługują na moją miłość, a ja musiałam wybrać akurat jego. Arogancki, zbyt pewny siebie i tajemniczy. 

     Ile bym dała, by choć raz pomyślał o mnie w ten sposób. Ale jestem tylko sekretarką. Jest tysiące piękniejszych kobiet, które mogą należeć do niego. Jest też kilka, może nawet kilkadziesiąt, które już do niego należały.

     Ta myśl zraniła jeszcze głębiej moje i tak już podrapane serce. Podrapane, nie złamane. Jeszcze nie. Wciąż mam nadzieję...

     Na każdym kroku się łudzę, że być może to jest ten dzień, ten moment, w którym się zmieni, zacznie coś do mnie czuć. Teraz wiem, że tylko się kompromituję. 

     Odczekałam chwilę, pozwalając by łzy dokończyły wolną wędrówkę po moich policzkach, po czym wstałam i weszłam do łazienki. 

     Spojrzałam na siebie w lustrze. Wyglądałam okropnie. Cały makijaż zamienił się w dwie czarne plamy pod oczami. Odkręciłam kran i przemyłam twarz zimną wodą. Wzięłam do ręki mleczko do demakijażu i zmyłam z siebie to wszystko. 

     Włosy upięłam wysoko w zwykły kok. Kilka pasm okalało moją twarz. Nałożyłam tusz na rzęsy, a na usta truskawkową pomadkę. Włożyłam czarne spodnie i zwykłą jasną koszulę, ozdobioną kilkoma ćwiekami na kołnierzyku. Taki strój jest odpowiedni na prezentację. 

      Odetchnęłam głęboko kilka razy, przygotowując się mentalnie na spotkanie z szefem. W końcu zdobyłam się na odwagę i weszłam do salonu.

***

     Nie było tak źle. Jorge nie zaszczycił mnie nawet spojrzeniem. Starałam się to jakoś przeboleć. Mercedes nie mogła się do niego zalecać, co mnie podnosiło na duchu. Gdy tylko ekran zgasł, a wszyscy biznesmeni zaczęli się zbierać, wyszłam razem z nimi. Od razu skierowałam się do hotelowego baru.

     Przecisnęłam się między wszystkimi ludźmi, których było sporo. Nie zdziwiła mnie ich liczba. Nadchodzi pora, że wszyscy zaczynają zbierać się w takich miejscach. Potańczyć, zabawić się, wypić. 

     Ściągnęłam gumkę z włosów i usiadłam na jednym ze stołków.

     - Poproszę tequilę - powiedziałam do kelnera, rzucając na blat kilka banknotów. Zgarnął je i podał mi trunek. 

     Wiedziałam, że alkohol to nie jest dobre rozwiązanie. Ale w tym momencie chęć zapomnienia o moim problemie, wszystko mi przysłoniła. Powtarzałam sobie, że ten jeden jedyny raz, mogę sobie pozwolić na odrobinę "szaleństwa".

     Po sześciu kieliszkach przestałam liczyć. Wiem tylko tyle, że wypiłam już dosyć sporo. Zaczynało kręcić mi się w głowie. Jednak nie przestawałam z tego powodu pić. 

     W obu dłoniach trzymałam kieliszek alkoholu. Obracałam go od czasu do czasu, oglądając drobne zdobienia na szkle. 

     - Co taka śliczna dziewczyna robi tu sama? - podskoczyłam przestraszona, na dźwięk głosu jakiegoś mężczyzny.

     Spojrzałam na niego. Wyglądał przeciętnie. Zwykłe dżinsy, ciemna koszulka. Włosy postawione na żelu. Nie był przystojny, ale wyglądał na przyjaźnie nastawionego. Jego twarz rozświetlał uśmiech. 

     - Pije - uniosłam kieliszek i jednym łykiem wypiłam całą jego zawartość.

     - To może spędzimy ten wieczór razem - kiedy tylko wypowiedział te słowa, zmieniłam zdanie na jego temat. 

     Jedną rękę położył na moim kolanie. Wzdrygnęłam się i od razu ją strzepnęłam.

     -  No nie daj się prosić - ujął moją brodę. 

     Próbowałam go o siebie odepchnąć, co mi się nie udało. Był zbyt silny i dopiero teraz zauważyłam jak bardzo pijany. Palce wsunął w moje włosy i unieruchomił mi głowę. Ogarnęła mnie panika. Jeśli zaraz czegoś nie zrobię, skończy się to tragicznie. Przybliżył swoją twarz do mojej.

    - Będzie fajnie, zobaczysz - wyszeptał wprost w moje usta.

    Oddech miał nieprzyjemny. Można w nim było wyczuć woń papierosów zmieszaną z alkoholem. 

    - Nie - błagam.

    Po raz kolejny próbuję się wyszarpać z jego uścisku. 

    - Wydaje mi się, że pani powiedziała "nie" - nagle odezwał się ktoś za mną. 

   Nie muszę się odwracać, by wiedzieć, że to Jorge. Od razu czuję się bezpieczniej. Mężczyzna odsuwa ode mnie swoją twarz, ale nadal mnie przytrzymuje. 

    - No właśnie wydaje ci się.

    - Puść ją - rzuca zwięźle. Jest wściekły. 

    Mężczyzna zaczyna się śmiać. W tym momencie Jorge uderzył go w twarz, co dało mi możliwość ucieczki. Rzuciłam się wprost w ramiona mojego szefa. Od razu przycisnął mnie do siebie. 

    - Co ty sobie myślałaś, przychodząc tutaj sama?!

     Uniosłam głowę. Zaczęłam szybciej oddychać. Jego piękno sprawiało, że uginały się pode mną kolana. Wciąż nie mogłam przyzwyczaić się do tego, jaki jest przystojny. Dotyk powodował drżenie ciała, a sama obecność ukojenie i poczucie bezpieczeństwa. Jego wpatrzone we mnie oczy wyrażały złość. 

      Uśmiechnęłam się do niego zadziornie. On tylko pociągnął mnie w stronę wind. Przycisnął guzik przywołujący. Gdy tylko drzwi jednej z nich się uchyliły, wepchnął mnie do środka. 

      Wypiłam za dużo alkoholu, przez co nie umiałam utrzymać równowagi. Zachwiałam się. Jednak nie dane mi było upaść, ponieważ Jorge mnie przytrzymał.

       Rozchyliłam delikatnie wargi, spoglądając na niego niewinnym spojrzeniem. 

       - I tak nie będziesz pamiętać - wymruczał.      

      Pchnął mnie na ścianę, chwytając mocno moje nadgarstki i unosząc je wysoko nad głowę. Byłam uwięziona w żelaznym uścisku jego ramion, niezdolna wykonać nawet najmniejszego ruchu. Odurzał mnie czysty zapach jego skóry. Jęknęłam.

     Wodziłam spojrzeniem po jego włosach, szmaragdowych oczach, nieziemskich rysach twarzy. Pragnęłam tylko jednego. Chciałam by mnie pocałował, lecz nawet będąc pod wpływem alkoholu potrafiłam zachować resztki zdrowego rozsądku. 

       - Boli - skłamałam tylko po to, by tak mocno mnie nie trzymał.

       Wyswobodziłam ręce z jego uścisku, ale nadal pozostając przyszpilona do ściany. 

       - Nie będę cię do niczego zmuszał - zaczął łagodnie. - Nie jestem tamtym mężczyzną.

       W tym momencie kabina staje, a drzwi się otwierają. Jorge mnie całkowicie uwolnił i pociągnął przez korytarz w stronę drzwi. Serce nadal wali mi jak młotem. 

       Wchodzimy do środka. Kieruję się w stronę kanapy, na co on mnie od razu zatrzymuje.

       - Marsz do łóżka.

       - A co jeśli nie? - zachichotałam.

      Wziął mnie za ramię i poprowadził ku drzwiom, prowadzącym do wnętrza mojej części apartamentu. 

       - Marsz do łóżka - powtórzył przez zaciśnięte zęby. 

      Postanowiłam trochę się z nim podroczyć. Alkohol tylko dodał mi odwagi. Oparłam się o framugę i mruknęłam znacząco:

       - Może wejdziesz. Miejsca jest dosyć.

       - Połóż się - wyszeptał zrezygnowany. - Tego ci potrzeba.

       Ziewnęłam szeroko. Kręciło mi się w głowie. Chyba rzeczywiście miał rację. Chwiejnym krokiem podeszłam do brzegu łóżka. Wtem zrobiło mi się nie dobrze. 

      Czym prędzej wbiegłam do łazienki. Gdy wymiotuję, podchodzi do mnie Jorge i odgarnia moje potargane włosy. Dotyka przy tym opuszkami palców mojej szyi, co wywołuje przyjemne dreszcze. Są one prawie niewyczuwalne, ponieważ targają mną torsje.  

      Jest to upokarzające, jednak staram się o tym teraz nie myśleć. Przynajmniej, w pomieszczeniu panuje ciemność. Nie oświecił światła, co mnie bardzo cieszy.

      Gdy jest mi już wystarczająco dobrze, wstaję. Podchodzę do umywalki i przemywam twarz. Wycieram ją ręcznikiem i wychodzę z pomieszczenia. Mój szef bezgłośnie podąża za mną. 

      Wślizgnęłam się do łóżka i zamknąwszy oczy, zwinęłam się wokół poduszki. Nie mogłam jednak zasnąć. 

    Wiedziałam, że Jorge jeszcze nie wyszedł, czułam jego obecność. Nie otwierając oczu zapytałam:

    - Zostaniesz ze mną dopóki nie zasnę?

    Nie odpowiedział. Usłyszałam ciche kroki, a później poczułam jak materac ugiął się pod jego ciężarem. 

    Nie przytuliłam się do niego. To było by dla mnie zbyt wiele. Wystarczyła mi sama jego obecność.

Przez dłuższy czas milczał.

     - Martina? 

     - Tak? - zapytałam, wysilając się na to, by mój głos był w miarę słyszalny.

     - Czy twoje picie, miało coś wspólnego ze mną?

     - Oczywiście, że tak...

______

I tak oto w ten niedzielny wieczór oddaję w wasze ręce rozdział 24.

Nie jestem z niego zadowolona, chociaż zawarłam w nim wszystko co chciałam.

Ale opinie jak zawsze pozostawiam wam ♥

14 KOMENTARZY = CAPITULO 25