Capitulo 31

Rozdział dedykowany Rachel ♥

      - Czyj to samochód? - zapytałam cicho.

      - Zaraz ją poznasz - rzucił tylko, po czym zgasił silnik, wyjął klucze ze stacyjki i wysiadł z samochodu.

      Z niewymuszonym wdziękiem, który tak mnie urzekał, przeszedł na moją stronę i otwarł przede mną drzwi. Cóż za dżentelmen - prycham w myślach.

      Chociaż w ostatnich dniach zachowywał się jak on. Szczególnie moje serce ujmuje jego troska, wywołana niegroźnym. Przypominam sobie podobną sytuację z Brukseli, kiedy to Mercedes była przeziębiona.

       Zostawił ją samą w apartamencie i sam poszedł na przyjęcie, gdzie doszło do naszego drugiego pocałunku. 

      Rumienię się na wspomnienie dotyku jego ust. Pragnęłam ponownie zanurzyć palce w tych jego potarganych włosach, ale nie byłam w stanie się na to zdobyć. Przy nim nie wiedziałam jak powinnam się zachować. Pan Zmienny był dezorientujący.

      Poprowadził mnie w stronę wielkich drzwi wejściowych. Przejechał dłonią po włosach, poprawił krawat i pewną ręką nacisnął dzwonek. 

      Po niecałej minucie otworzyła nam kobieta około pięćdziesiątki. Zgadywałam, że była to matka Jorge'a. Przypominała go z wyglądu, z dumą prezentując lśniące włosy i błękitne oczy z gęstymi rzęsami. 

       - Jorge, nie mówiłeś, że przyprowadzisz gościa - powiedziała z wyrzutem.

       - Też się cieszę, że cię widzę - mój szef błyskawicznie wtargnął do środka, ciągnąc mnie za sobą. 

       W korytarzu, który swoją drogą był niewielki, stało dwoje mężczyzn. Gdy kobieta zamknęła za nami drzwi, stanęła obok nich. 

      - Mamo, Ruggero, poznajcie proszę Martinę. Martino poznaj proszę moją mamę i brata, ojca już znasz.

     - Jakaż cudowna z ciebie dziewczyna - powiedziała jego matka, przyciągając mnie do siebie i całując w oba policzki. - Witaj w naszych skromnych progach. Wyglądasz pięknie w tej sukience.

    - Dziękuję.

    Dłońmi przejechała po moich włosach, musnęła twarz, a potem ramiona. Była to dla mnie niezręczna sytuacja. 

    - Bardzo się cieszymy z twojego przyjazdu. Mój starszy syn nie często przyprowadza ze sobą dziewczyny.

    Nie często? To znaczy, że musiało się to zdarzyć kilka razy. A mówił, że nie interesują go związki. Perfidny kłamca. Czy w sprawie Mercedes również kłamał? Może jednak go z nią coś łączy, ale nie chciał mnie o tym informować.

    - Nie jestem jego dziewczyną.

    - Jak to, a ten artykuł w internecie? - zapytała zdziwiona.

    - To, że się całowaliśmy, nie znaczy od razu, że bierzemy ślub - wycedził, Jorge, przez zaciśnięte zęby. 

    Spojrzałam na jego matkę. W jej oczach dostrzegłam cień ulgi. Co ona mogła oznaczać? Nie chciała by jej syn się z kimś wiązał? A może wolała by na miejscu jego żony stanęła inna kobieta? To wszystko stawało się dla mnie coraz bardziej niezrozumiałe.

     Gdy się ode mnie odsunęła od razu podszedł do mnie Ruggero - jej drugi syn. Nie był prawie w ogóle podobny do brata. Mieli jedynie te same oczy - dumne i słodkie zarazem. Takie, w których głąb nie da się zajrzeć, kryjące zagadkę, którą niewielu potrafi rozszyfrować.

     - Cześć, Martina - uśmiechnął się. 

    W jego niebieskich oczach zamigotały iskierki i natychmiast wzbudził moją sympatię.

   - Cześć, Ruggero - też się do niego uśmiechnęłam. 

    Miałam świadomość, że przygryzam wargę. Zerknęłam ukradkowo na Jorge'a. Wyglądał na niezadowolonego.

    Ostatnią osobą, z jaką się przywitałam, był ojciec Jorge'a - Christian. Pod wieloma względami był podobny do syna, z tymi szafirowymi oczami i chłopięcym uśmiechem. Zdążyłam zauważyć, że każdy w tej rodzinie miał przepiękne, niebieskie spojrzenie. To był element rozpoznawczy rodziny Blanco.

    - Miło cię znowu widzieć - powiedział, całując mnie w oba policzki. 

    - Mi pana również.

    Mężczyzna zaczął się śmiać, spojrzałam na niego pytająco.

    - Jaki pan? Proszę mówi mi Christian - odparł, mrugając do mnie. 

    Już wiem po kim mój szef odziedziczył ten swój urok osobisty.

    - Gdzie ona jest? - wykrztusił w końcu Jorge. 

    Ciekawiło mnie kim była ta O N A  i dlaczego mojego szefa tak zdenerwowała jej obecność? Jest jego siostrą? A może jedną z byłych kobiet?

     - Czy to mnie szukasz? - usłyszałam za sobą prowokujący damski głos przywołujący mojego szefa. 

     Wszyscy, jak na zawołanie, odwrócili się w stronę drzwi, prowadzących do wnętrza domu. W progu stała wysoką brunetka o smukłej sylwetce. 

    Jej gęste i kręcone włosy sięgały niemal do pasa. Jej skóra miała złocisty odcień naturalnej opalenizny. Miała na sobie błękitną sukienkę, która idealnie na niej leżała. Kimkolwiek była mogłam zobaczyć radość wymalowaną na jej twarzy. W jej nieziemskich oczach o czekoladowej barwie mogłam dostrzec cień zazdrości o... mnie? 

     - Kimberly - powitał ją, a naturalna chrypka w jego głosie stała się jeszcze wyraźniejsza. 

     Od razu do niej podszedł. Poczułam jak ogarnia mnie niczym nieuzasadniona niechęć. Choć to zdecydowanie zbyt delikatne słowo na opisanie moich uczuć.

    - Nie powinno cię tu być - wzdrygnęłam się, słysząc wrogość w jego głosie. 

    Jeszcze przed chwilą wypowiadał jej imię niemal z czcią, a teraz zwraca się do niej niemal ze wstrętem. Niezrażona kobieta uniosła dłoń, przyłożyła ją do jego policzka. Zamknęła oczy, rozkoszując się tą krótką chwilą.

     - Tęskniłam - wyszeptała.

     - Po co tu przyjechałaś? - zapytał, odrywając jej rękę.

     Kimberly wyszarpała się z jego uścisku. Oswobodzona ruszyła szybkim krokiem do pierwszego pustego pokoju, trzymając głowę wysoko. Jorge ruszył za nią. Zamknęli za sobą drzwi. Nie mogłam usłyszeć już nic.

     Zaniepokoiło mnie to.

    - Mam nadzieję, że jesteś głodna. Jest mnóstwo jedzenia - powiedziała matka Jorge, jakby jej syn i Kimberly nigdy nie zniknęli za tamtymi drzwiami. 

    Poprowadziła mnie w stronę jadalni. W pomieszczeniu znajdował się ogromny stół, wykonany z ciemnego drewna. Stało przy nim kilkanaście krzeseł, obitych białą skórą. Jedyną ozdobą był obraz, przedstawiający parapet, na którym stały butelki i kieliszki z winem w otoczeniu różnych rodzajów winogron. Tło stanowiło pole, z zachodzącym słońcem na horyzoncie.

     Na stole znajdowało się już kilka potraw. Wyglądały smakowicie. Byłam ciekawa czy pani domu przygotowała je samodzielnie czy może zrobił to ktoś inny. 

     - Pachnie fantastycznie - odparłam siadając, na wysuniętym przez Ruggerro'a krześle. 

     Mężczyzna usiadł obok mnie. Z początku zadawał mi różnego typu pytania. Nie za bardzo miałam ochotę na dialog. Chyba moje zdawkowe odpowiedzi dały mu do myślenia, bo zaczął opowiadać mi o swoich planach na przyszłość.

    Próbowałam się skupić. Ale jego słowa docierały do mnie jednym uchem, wypadając drugim. Na niczym nie mogłam się skoncentrować. Moje myśli biegły do dwójki osób będących w jednym z sąsiednich pokoi. Zupełnie sami. 

     Na pewno nie była to jego krewna, a sądząc po tym jak zareagował na jej obecność, musiała być dla niego kimś ważnym. Na pewno on nie był dla Kimberly obojętnym. Może ta jego niechęć była spowodowana jakąś kłótnią? Zdążyli już sobie wszystko wyjaśnić i teraz ich stęsknione wargi oddawają się urokom pocałunków? 

     Ta myśl zraniła moje i tak już zranione serce. Może przesadzałam. Miałam zbyt bujną wyobraźnię, albo naoglądałam się zbyt dużo seriali o wątkach romantycznych i teraz wymyślam niestworzone historie. A może jednak mam rację?

     - Tini? - Ruggero trącił mnie delikatnie w ramię.

     - Tak? - zapytałam zdezorientowana.

     - Pytałem co sądzisz o moim bracie.

     - Przepraszam - wymamrotałam. - Zamyśliłam się.

     - Właśnie widzę - nie zdążył nic więcej powiedzieć, bo do pokoju wkroczył Jorge wraz z Kimberly całą w skowronkach. 

      Posłała mi zwycięski uśmiech i zajęła miejsce po mojej lewej stronie, zanim mój szef zdążył to zrobić. Czyżby moje przypuszczenia okazały się prawdziwe?

      

***

     Cały obiad pamiętam jakby przez mgłę. Nie zwracałam uwagi na tematy rozmowy, a w szczególności na jedzenie. Zjadłam wszystko co mi dano, ale nie czułam smaku żadnej z potraw.  

      Irytowała mnie obecność Kimberly. Wszystko kręciło się wokół niej. Matka Jorge'a tylko na niej skupiała całą swoją uwagę, a mnie traktowała jak powietrze. Jedynie Christian odzywał się do mnie od czasu do czasu. Widoczna była jego niechęć do pięknej szatynki, siedzącej obok mnie. To samo uczucie wyczułam u Ruggero. Czym spowodowane było to nieprzyjemne nastawienie?

      Po skończonym posiłku Jorge zaprowadził mnie do jednego z pokoi, znajdujących się na pierwszym piętrze. Gdy do niego weszłam stały już tu moje walizki i - co było dla mnie zaskoczeniem - jego.

     - Czy to znaczy, że będziemy spać w jednym łóżku?

    Gdy zadałam to pytanie w jego oku pojawił się jakiś dziwny błysk. 

     - Tak - odpowiedział, uśmiechając się tajemniczo.

    Już miałam go zapytać, kim jest dla niego szatynka, gdy do pokoju wpadła jego matka.

    - Skarbie, Kimberly potrzebuje twojej pomocy - przekręciłam niezadowolona oczami. 

    Kiedy mój szef wyszedł, usadowiłam się na łóżku z moim smartphone'm w ręku. Miałam ogromną ochotę się komuś w końcu ze wszystkiego zwierzyć. Już tak dawno z nikim nie rozmawiałam na temat moich uczuć.

    Odgarnęłam włosy, sięgające mi do połowy pleców. Powinnam je trochę skrócić. Nie spieszyłam się z tym jednak, ponieważ lubiłam taką długość. Moje oczy pojaśniały na wspomnienie przyjaciółki Lodovici, która tak bardzo mi ich zazdrościła. Już dawno z nią nie rozmawiałam. Pewnie teraz czuje się samotna i zaniedbana. 

     Weszłam w listę kontaktów na moim telefonie. Przez chwilę nasłuchiwałam. Chciałam się upewnić czy nikt nie słucha, zanim kliknęłam słuchawkę przy jej imieniu. 

_____

Byłby wcześniej, ale użalałam się nad swoim marnym życiem singla.

Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba ;D

Znowu wyszedł mi długi :**

A to wszystko dzięki Waszym komentarzom ♥ 

Dodają mi weny, za co bardzo Wam dziękuję :*

Macie pomysły na twarz Kimberly?