Capitulo 5

     - Jorge, kochanie - usłyszałam cieniutki głosik wydobywający się z kobiety stojącej tuż za mną.

     Powoli i muszę przyznać, że niechętnie, odwróciłam się w jej stronę. Była to wysoka blondynka o nienagannej sylwetce, niebieskich oczach oraz długich blond włosach. Dziewczyny takie jak ona zwykle przesadzają z makijażem, robiąc z siebie klauna, co wcale ładnie nie wygląda. Ona jednak była tylko troszeczkę pomalowana. I niestety całkiem ładna. Poczułam ukłucie w sercu. Co ona w sobie takiego ma, że to na jej widok Jorge się uśmiecha?

    - Dzień dobry - powiedział mój szef nie przestając się uśmiechać do nieznajomej - Mercedes to jest Martina, moja sekretarka. Martina to jest Mercedes.

    - Miło mi - powiedziałam uprzejmie.

    - Co ty tu z nią robisz? - i to tyle z uprzejmości.

    - Wyszliśmy na obiad.

    Dziewczyna zmrużyła oczy.

    - Nie denerwuj się skarbie. Jeśli chcesz to się dosiądź.

    - Z przyjemnością - jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki jej twarz pojaśniała. Skoro ona tu zostaje, ja wracam do biura. W sumie to mogę nawet jechać do domu. W końcu jest już po drugiej.

    - Pozwólcie, że już pójdę. Nie będę wam przeszkadzać - mówiąc to wstałam.

    - To cześć - rzuciła mi Mercedes na odchodne. Jorge nie odezwał się ani słowem.

   Nie odwracając się ruszyłam do wyjścia.

***

       Kiedy miałam zamiar kłaść się spać, usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz Lodovica.

      - Cześć - przywitałam się. 

     - Tini nie uwierzysz - zaczęła - Xabi jest cudowny. Cieszę się, że ze mną zamieszkał - zachichotała. Jest taki miły, zabawny...

     - Lodo - jęknęłam, przerywając jej. Ona może tak godzinami - czy ty wiesz, która jest godzina? Ja jutro idę do pracy. Pogadamy kiedy indziej - rozłączyłam się. Wiem, że to niegrzeczne i nie zdziwię się kiedy się na mnie obrazi, ale mam tego dość. 

    Nie mogłam słuchać o tym jaki to jest jej nowy współlokator, kiedy sama nie mogę przestać myśleć o pewnym przystojniaku. Dzisiaj ta blond lalunia wytrąciła mnie z równowagi. Sama nawet nie wiem czemu. Czyżbym była zazdrosna? Na pewno nie. Chociaż... Ugh... Położyłam się twarzą do poduszki. Z jednej strony jest rozsądek, który mówi mi, żebym o nim zapomniała. Po pierwsze to mój szef, a po drugie on ma dziewczynę. Chyba. A co jeśli nie? Przecież jej tak nie przedstawił. Choć wyraźnie dał jej do zrozumienia, że jestem tylko jego sekretarką. To oznacza, że może mu na niej zależeć. Z drugiej jednak, są emocje, które plączą się we mnie jak oszalałe. Już nie potrafię ich rozróżnić. Może Jorge to tylko chwilowa fascynacja. W końcu jest przystojny i ma na pewno wiele wielbicielek. Nic już nie wiem. Mam mętlik w głowie. Już nie chcę o tym myśleć. Tylko to może być trudne. Zmęczona, wreszcie zasnęłam.

***

     Znowu się spóźniłam. Powinnam była zamieszkać w biurze. Przynajmniej zawsze byłabym na czas. Jorge'a jak zwykle o tej porze jeszcze nie było. Diego'o już tu jednak zajrzał. Poczta leżała obok komputera razem z białą kopertą, podpisaną moim nazwiskiem. To na pewno zaproszenie. Wrzuciłam je do torebki. Spojrzałam na moje buty. Dzisiaj zdecydowałam się na czarne szpilki na delikatnej platformie z przodu buta. Czarna, usztywniana spódniczka, do której włożyłam biały bezrękawnik, doskonale podkreślała długość moich zgrabnych nóg. Srebrna bransoletka do kompletu z kolczykami dopełniała całości. 

    Usiadłam w fotelu. Był wyjątkowo wygodny i na pewno drogi. Jak wszystko w tym budynku. Dzisiaj dzwoniło dużo osób. W poprzednich dniach było ich kilkakrotnie mniej. Co się stało, że dzisiaj zaczęli wydzwaniać? Tak jak kazał mi Jorge, wszystkie nazwiska zapisywałam na osobnej kartce. 

    Gdy rozmawiałam z jednym z klientów z windy wyszła jakaś blondynka. Nie była to jednak Mercedes.

Mój rozmówca się rozłączył. Dokładniej przyjrzałam się nowo przybyłej. Miała na sobie dopasowaną, małą czarną, czerwone szpilki, złoty łańcuszek oraz kolczyki w kształcie kół. Była delikatnie pomalowana. Przynajmniej mój szef nie wybiera "klaunów".

    - W czym mogę pomóc? - grzecznie zapytałam.

    Dziewczyna spojrzałam na mnie z pogardą.

    - Jest Jorge? - zapytała, nie kryjąc nienawiści.

    - Jak widzisz nie ma.

    - To ja poczekam w jego biurze.

    - Nie możesz - odparłam.

    - A to dlaczego?

    - Ponieważ go nie ma - wytłumaczyłam. Lecz do niej chyba to nie dotarło, bo skierowała się w stronę jego szklanej siedziby. Ruszyłam szybko za nią, wyprzedziłam i zagrodziłam jej wejście.

    - Czy ty jesteś głucha? - już nic nie pozostało z mojego uprzejmego tonu. 

    - Zejdź mi z drogi - czy ona właśnie tupnęła nogą?

    - A co jeśli nie? - zapytałam z chytrym uśmieszkiem na ustach. 

    Warknęła, odwracając się na pięcie. Po chwili już jej nie było. Wróciłam na swoje miejsce. Trochę mnie ta dziewczyna wytrąciła z równowagi. Zastanawiało mnie kim ona była? Powoli wszystko stało się jasne. Mój kochany szef to kobieciarz. Nie bawi się w związki. Woli niezobowiązujące, przelotne znajomości. Teraz już na pewno wybiję go sobie z głowy. Nie chcę być jedną z jego panienek na telefon.

     Wybiła godzina druga. Zaczęłam zbierać swoje rzeczy, gdy z windy wybiegł Jorge. Kierował się prosto w moją stronę, mocno wytrącony z równowagi.

      - Co ty sobie wyobrażasz? - krzyknął. Skuliłam się - Jak możesz wyganiać moich gości?! Andrea mi wszystko opowiedziała! Byłaś dla niej strasznie nie miła! Ona płakała! - powiedział ostro - Co masz na swoje usprawiedliwienie?!