Capitulo 29

     

Rozdział dedykowany Marceli ♥ (a raczej Sheili)

     Chciałam natychmiast iść do niego, do biura, lecz po spojrzeniu na zegarek, zrezygnowałam.

Było kilka minut po dziewiętnastej. 

      Pożegnałam się z moim przyjacielem i wyszłam na zewnątrz galerii. Padało. W tą stronę przyszłam pieszo, nie miałam samochodu. Westchnęłam. Do mojego mieszkania nie mam daleko, najwyżej trochę zmoknę.

     Miałam rację, byłam tylko TROCHĘ mokra. Kiedy dotarłam do mieszkania, moje włosy były okropnie potargane, ubrania przemoczone.. Idąc do łazienki pozostawiłam za sobą ogromną kałużę wody. 

     Ściągnęłam z siebie wszystko i od razu wrzuciłam wszystko do suszarki. Wzięłam gorący prysznic, umyłam włosy, przebrałam w piżamę, po czym od razu weszłam do ciepłego łóżka. 

     Zaczęłam rozważać reakcję Jorge'a. Jak bardzo może być zły? Wpakowałam się w kłopoty. Mogłam tego uniknąć, gdybym była wystarczająca silna, by móc mu odmówić. 

     Ale jego usta były miękkie, słodkie, ręce delikatne. Budził we mnie wszystkie zmysły...  

     Musiałam doprowadzić tę sprawę do końca. Jutro porozmawiam z nim ta ten temat. Nie ważne jak bardzo się tego boję.

***

     Kiedy dotarłam do lobby biurowca, zauważyłam, że oczy wszystkich są zwrócone w moją stronę. Pewnie widzieli ten artykuł w internecie. Do moich policzków, zaczęła intensywnie napływać krew. Czułam się zażenowana.

     Udając, że ich nie widzę - czerwona jak burak - z uniesioną głową ruszyłam do windy. Skupiłam się wyłącznie na dotarciu na właściwe piętro. Już prawie zniknęłam z ich oczy. Drzwi się miały zamknąć, gdy gestem dłoni powstrzymał je jakiś mężczyzna. 

     Czułam jego przeszywający wzrok. Zaczęłam udawać, że szukam czegoś w torebce. Starałam się nie zwracać na niego uwagi. Na próżno. Po chwili nie wytrzymałam i podniosłam wzrok. Zamarłam. Obok mnie stał nie kto inny jak mój szef.

     - Dzień dobry - wyjąkałam, przy okazji zmuszając się do delikatnego uśmiechu. 

     - Dzień dobry. Coś się stało? Jesteś zdenerwowana.

     Czy on musi być taki przenikliwy?

     - Chodzi o ten artykuł - wyszeptałam, w chwili gdy winda zatrzymała się na właściwym piętrze. 

     Szczęśliwa, szybko ruszyłam w stronę mojego biurka. Nie udało mi się daleko zajść, ponieważ Jorge przytrzymał mnie za łokieć, po czym łagodnie obrócił w jego stronę. 

     - Chodzi Ci o ten, w którym napisali o nas? - zapytał, na co pokiwałam głową. 

     Przyznam, że spodziewałam się ostrzejszej reakcji. Mile mnie zaskoczył. Mam tylko nadzieję, że to nie jest "cisza przed burzą". 

     - Przepraszam, że tak wyszło - zaczęłam się tłumaczyć. - Teraz pewnie jesteś na siebie zły. 

     - Martina - jego głos stał się szorstki - Naprawdę sądzisz, że tego żałuję?! 

     - A nie? - zapytałam cicho.

     - Oczywiście, że nie. Od dawna miałem na to ochotę - poczułam jak mój puls przyspieszył. - Chętnie zrobiłbym to pono... - przerwałam mu, kichając. 

     - Przepraszam - wymamrotałam, sięgając po chusteczki higieniczne. 

     Wytarłam nos. Przez cały czas czułam na sobie jego badawcze spojrzenie. O co mu znowu chodzi? To tylko katar. 

     - Jesteś chora. - stwierdził marszcząc czoło. 

     - Nie, to tylko przeziębienie - powiedziałam, chowając chusteczki do kieszeni.  

     - Z kim spędzasz święta? - zamrugałam wyraźnie zdezorientowana jego pytaniem. 

     - Sama.

     - A twoi rodzice?

     - Oni nie...  - wzięłam głęboki, nierówny wdech. - Oni nie żyją.

     - Przepraszam, nie chciałem... Ale skoro tak, to spędzisz te święta ze mną - powiedział łagodnym głosem. 

     - Jorge, nie musisz... 

     - Jesteś chora, nie ma się kto tobą zająć, więc muszę. Dzisiaj robimy sobie wolne i od razu jedziemy do mojego apartamentu. Ale najpierw wpadniemy do twojego po jakieś ubrania.

     Już nie protestowałam. Posłusznie wsiadłam z powrotem do windy. 

     Gdy jesteśmy w holu znowu wszyscy kierują w naszą stronę wzrok, ale jedno spojrzenie mojego szefa wystarcza, by powrócili do swoich zajęć. Jedynie recepcjonistka, widząc nas nie omieszkała obrzucić mnie wymownym spojrzeniem.

      Podeszliśmy do jego samochodu - czerwonego Porsche. Otworzył przede mną drzwi. Usiadłam. Okrążył samochód i usiadł na miejscu kierowcy. 

      Przekręcił kluczyki w stacyjce i wyjechał z miejsca parkingowego. Jedziemy w ciszy. Czy on nigdy nie słucha muzyki?

      Po zaledwie kilku minutach dotarliśmy pod moją kamienicę. 

      - Leć się spakuj, będę tu czekał.

     Wysiadłam z jego auta i pobiegłam do mojego mieszkania. 

    W sypialni przekopałam się przez ubrania i wyciągnęłam to, co uznałam za najodpowiedniejsze. Koszula nocna, kilka sukienek, buty... Na moje nieszczęście zapomniałam wyprać większość koszul i została mi tylko ta najseksowniejsza i najmniej zakrywająca. Jednym słowem: porażka. Mam nadzieję, że Jorge znowu nie posądzi mnie o próbę uwiedzenia. 

     Weszłam do łazienki. Do kosmetyczki powrzucałam najpotrzebniejsze rzeczy. Prawie zapomniałam o moim prezencie dla niego...

     Kiedy skończyłam, wróciłam do samochodu Jorge'a. Usiadłam na swoim miejscu, a torbę rzuciłam na tylne siedzenie. 

      Apartament mojego szefa znajdował się w samym centrum miasta. Dookoła było pełno niesamowicie wysokich wieżowców. Witryny sklepów kusiły swoimi propozycjami. Ludzie tłoczyli się w nich, próbując kupić prezenty na ostatnią chwilę. 

      Nawet nie zauważyłam, kiedy wjechaliśmy do parkingu podziemnego. Zaparkowaliśmy samochód w najdalszej części.

      Nie czekając, aż Jorge otworzy przede mną drzwi, wysiadłam. On wziął mój bagaż i razem poszliśmy w stronę windy. Kiedy do niej weszliśmy, mój ukochany wystukał kod jego piętra, po czym drzwi ruchomego pomieszczenia się zamknęły. 

       Nie powinnam tak się denerwować, jadąc prywatną windą do luksusowego penthouse'a na szczycie budynki. Prawdopodobnie JEGO budynku. 

      Gdy stanęliśmy na odpowiednim piętrze, Jorge gestem zaprosił mnie do środka. 

      Mieszkanie było tak samo piękny jak jego właściciel. Różnił się od jego chłodnego i nowoczesnego biura. Przestrzeń, w której mieszkał, była ciepła i wystawna. 

     - Tu jest... niesamowicie - powiedziałam przytłumionym głosem

    Na ścianach wszędzie wisiały obrazy. Po środku pomieszczenia - zgaduję, że salonu - stał ogrągły stół z ciemnego drewna. Za nim znajdowała się imponująca sofa w kształcie litery L - spokojnie zmieściłoby się na niej siedem, może nawet osiem osób. Był tam również olbrzymi fotel do kompletu. W jednym kącie stał, a raczej wisiał supernowoczesny kominek. Płonął w nim łagodny ogień. 

       Ściana na końcu była przeszklona i prowadziła na balkon z panoramą Buenos Aires. 

       Na lewo, dostrzegam aneks kuchenny. Cały biały biały z blatami z ciemnego drewna i dużym barem dla kilku osób. Niedaleko aneksu stał stół w otoczeniu czternastu krzeseł. 

      Znajdował się tu również łuk, prowadzący na długi korytarz pokryty krwistoczerwonym dywanem. Ciekawe...  . 

     - Chodź. - Wziął mnie za rękę i pociągnął w głąb mieszkania. - Pokażę Ci twoją sypialnię. 

    Idąc za nim, przypomniałam sobie o kobiecie, która była uzależniona od mojego szefa w równym stopniu co ja. 

     - A co z Mercedes?

_________

Witajcie :D

Przepraszam, że tak późno ;(

Ale obiecałam, że dzisiaj dodam, więc proszę ♥

W te święta życzę wam dużo zdrowia, szczęścia, spełnienia marzeń, aby te dobre chwile przeważały nad tymi złymi (bo co to by było za życie, kiedy każdemu by wszystko wychodziło?) i ogólnie wszystkiego co najlepsze, bo na to zasługujecie ♥